Rusten, fietsen ,wandelen en genieten van cultuur, gastronomie en natuur aan de Belgische kust.

Een weekje in een huisje aan zee in Vosseslag is=

Lekker lang uitslapen terwijl je de wind hoort waaien over het dak.

Stappen trappen langs de vele kunstwerken van Beaufort04.

Genieten van een lekker wijntje bij het kijken naar Witse op TV.

Het zwemmen in een warme zee  en je verzetten tegen de golven bij een windkracht van meer dan 5 Beaufort.

Het gevoelloos worden van je vingers na het verlaten van die zee omdat de wind je lichaam geselt en je innerlijke warmte wegblaast naar het binnenland.

Ijsjes en ijsjes eten op weg van en naar het strand.

Zonder trappen 30 per uur fietsen dankzij een stevige rugwind.

Een aperitiefje op ons zonnig terras.

In slaap doezelen op de kusttram na een wandeltocht van Bredene naar Wenduine.

Gocarren!!

Hedelfinger kersen eten, rechtstreeks uit Sint Truiden, gekocht op de plaatselijke markt in Vosseslag

Zand tussen je tenen en in je bed

Ontdekken hoe praktisch een bolderkar is, vooral als je snel moet afdruipen van het strand wegens een stortbui J

Verkennen van een nieuw natuurreservaat: de Fonteintjes

Van de Hoogste Ardense toppen naar de zee door regen en wind

Vrijdagochtend ziet het er zeer bewolkt en regenachtig uit wanneer we op onze fietsen klauteren op weg naar Libramont. We hebben afscheid genomen van ons  zeer leuk vakantiehuis en fietsen in de druilerige regen naar het station. We hebben het plan opgevat om de trein te nemen naar Brussel Zuid en van daaruit door het Pajottenland naar Viane te rijden. We halen nipt de trein maar moeten ons opsplitsen (3 fietsen mogen vooraan en 2 achteraan) ; met 3 kinderen en heel wat bagage is dit niet echt gezins- en fietsvriendelijk. Met zeer hoge laadplaatsen moet je al de minimumnorm voor de Olympische spelen hebben gehaald om je fietsen ordentelijk in het rijtuig te krijgen. Maar het lukt en in Brussel Zuid als eindstation zullen we alle tijd hebben om onze eerbare vervoersmiddelen te lossen.

De trein neemt ons mee naar bijna allemaal stationnetjes waar we een week eerder met de fiets passeerden. Jemelle, Marloix, Namen, enz. Het geeft een super gevoel dat we dit allemaal met de fiets hebben overwonnen.

In Brussel Zuid met zijn zeer grote liften is het een plezier om aan te komen met de fiets. In de Zuidgang eten we ons middagmaal terwijl ik snel (en stiekem) wat spullen ( verse handdoeken en strand speelgerief) ophaal op mijn werk. En dan: fietsen door Brussel. We vreesden het ergste, maar de eerlijkheid gebiedt dat er hier meer voorzieningen zijn dan in veel Waalse en Vlaamse steden. Ook bewegwijzering voor fietsers en heuse omleidingsbordjes die ons in een mum van tijd langs het Kanaal naar Charleroi brengen. Super van onze hoofdstad en de groene Schepen Bruno De Lille.

 De zon is weer van de partij en via een kleine omweg bereiken we de fietsknooppunten in St-Pieters-Leeuw. Het gaat al snel weer bergop en bergaf langs kleine landelijke wegjes die ons door het Vlaanderenland brengen. Mooi, maar toch ook zo bebouwd (Wat een verschil met Wallonië!) en overal auto’s, meestal SUV’s die je proberen te passeren op weg van en naar hun Vlaamse fermettes. Onze tocht gaat verder en brengt ons steeds dichter bij de Vlaamse Ardennen (met de Bosberg op kop en in de verte de muur van Geraardsbergen). Een regenbui maakt het afdalen nog spectaculairder en op sommige plaatsen zie je heel goed hoe de afgelopen weken in dit gebied ware modderstromen de zomer een onprettig gevoel hebben gegeven.

 Iets na 17.00u bereiken we, weer onder een stralende zon, onze eindbestemming. Het Hof ter Wilgen: een enig mooie tuin voor de ecologische tuinierder. Permacultuur, kleinfruit, zwemvijver, wilgenhut, zonnedroogoventje, composttoilet, enz; Dit is gewoon een voorbeeldtuin uit de boekjes van Velt. Mooi, gezellig, puur genieten: een levenswerk om fier op te zijn. Onze Tipitent misstaat hier zeker niet.

Na een welverdiende lekkere maaltijd met onder andere warme aardbeien met zwarte peper gekoeld met een bolletje ijs, kruipen we onder de wol in onze tipitent. Het wordt een regenachtige nacht en tegen de ochtend merken we dat dit wel eens de gevreesde natste dag zou kunnen worden van onze trip.

Met heel veel sinecure slagen Fanny en Aida erin om al onze spullen droog op te plooien en in de fietszakken te stoppen terwijl ik met de jongens probeer alles op de fietsen te plaatsen zodat we toch min of meer droog van start kunnen gaan. Pas om 11.00u lijkt de regen wat te minderen. We wagen het erop en starten onder aanmoediging van onze gastvrouw de 80 km lange tocht naar Ruiselede. Of, dat hadden we toch gedacht. Na 10 km is de regen weer in alle hevigheid toegenomen en zijn we al van boven tot onder nat. We houden het nog een 5 tal km vol, maar de regen houdt ook vol en we beslissen dan maar zo snel mogelijk de trein te nemen in het dichtstbijzijnde station. Dat zal Geraardsbergen worden. We passeren de bordjes van de Muur, maar laten die rechts liggen en proberen as soon as possible de trein naar Gent te nemen.

Het dient gezegd de dieseltrein naar Gent is 50 maal beter voorzien op fietsen dan de trein die ons gisteren naar Brussel Zuid bracht.

In Gent echter is het huilen met de pet op. Geen station is zo slecht voorzien op fietsers dan daar. Er zijn zelfs geen gootjes naast de trappen om je fietsen naar een ander perron te vervoeren.

En het stationspersoneel ( stationschef incluis) spelen allemaal verstoppertje om het best. Zelden zo een slechte service gezien. En de trein die ons naar Brugge zal brengen heeft eigenlijk niet voldoende fietsplaatsen. En wij maar proberen met een zo klein mogelijke footprint te reizen. Je moet echt wel een believer zijn om dit vol te houden J.

Maar het lukt en tegen dat we in Brugge zijn, zijn we allemaal al wat tot rust gekomen en wat een verschil met Gent: vriendelijk stationspersoneel, brede perrons, zelfs een heuse lift om naar beneden te geraken. Super! Hopelijk hebben ze daar in Mechelen ook aan gedacht bij het ontwerpen van het nieuwe station…

En dan die fietsvoorzieningen, fietspaden, fietsaanduidingen, fietswegwijzertjes en fietskaartjes in Brugge. Knap werk! Hier kunnen ze op veel plaatsen, ook in Mechelen, nog wat van leren. Best eens op studiereis komen, zou ik zo zeggen.

Je zult het ondertussen wel begrepen hebben. We hebben beslist om deze natte dag door te brengen in Brugge en na het vinden van een B&B in St-Pieters Brugge starten we de verkenning van deze, ik moet het toegeven, toch echt wel heel mooie stad. Veel toeristen maar ook zoveel verbindingswegen en steegjes langs pleintjes en groene plekjes. Het is hier echt leuk kuieren en Milan en Aida kijken hun ogen uit. Ze vinden dit het mooiste stadje dat ze tot nu toe gezien hebben en het is eigenaardig maar de paardenkoetsen hebben op onze kinderen een ongelooflijk effect. Ze horen er volgens hen volledig bij en maken van Brugge wat Brugge hoort te zijn.

Na een avondje stappen in dit Unesco Werelderfgoed genieten we van een droog bed in onze B & B.

Rijkelijk is het ontbijt bij de familie Himpens en met een zon die af en toe komt piepen, vertrekken we voor onze laatste tocht naar de zee. I.p.v. 170 km vanaf Brussel zullen we er maar 80 gefietst hebben. Maar terwijl we onder de wieken van de windmolens aan het kanaal Brugge-Zeebrugge doorfietsen, zijn we trots op onze prestatie. De wind blaast stevig maar wij trappen nog steviger. En voor we het weten, zitten we te lunchen op de dijk in de Haan met zicht op een zonnig strand en genietend van de zeewind die door onze haren strijkt.

De dwars-door-het-bos-tocht en een stapel overheerlijke pannenkoeken

Het was het weertje wel vandaag hier in Neufchâteau. Regen en regen verhinderden the fabulous 6 om op trektocht te gaan. Maar om 14.00u zou het voor enkele uurtjes moeten stoppen (dat waren toch de voorspellingen van de buienradar). Wat doe je op zo’n ogenblik als je jong en dynamisch bent? Je eet veel lekkers en je gaat hangen in de zetel. Nou… Elvira en Aida zien dat een beetje anders en die willen per se gaan zwemmen!? Nu ja, ik beloof dat als straks de zon schijnt er wel een waterkansje is dat ze kunnen zwemmen. Tot nu toe hebben ze al elke dag in het zonnetje kunnen zwemmen.

Om 14.00u breekt inderdaad een waterzonnetje door. We wagen het erop en starten een bergop bergaf tocht met de fiets naar weer een mooi stuk Anlier woud om te gaan stappen. Het fietsen gaat elke dag beter. Het worden nog allemaal Jurgen van den Broek’s. Hoewel, onze superklimmer van enkele dagen geleden (Kobe) heeft heel wat mechanische pech vandaag met zijn ketting. Hierdoor kan hij niet voluit zijn bolletjestrui verdedigen, maar de gele trui zit er nog altijd in voor deze sportman.

Boven op een topje buiten categorie merk ik dat we een afslag gemist hebben. Ik durf het haast niet zeggen, maar moet dan toch bekennen. Ze nemen het goed op en we dalen snel weer naar het dal op zoek naar de juiste weg. Eens bij het bos aangekomen, begint het terug te regenen. We starten toch onze tocht maar merken al snel dat het zinloos is om verder te stappen met het risico drijfnat te worden. Dan maar risico’s nemen: een bordje durven passeren met proprieté privé, défense d’entrer. Even twijfelen The 6 nog, maar dan lokt toch het avontuur van de dwars-door-het-bos -tocht.

Zelden een zo zacht bos gezien met zoveel mossen en super zachte plantjes. En daartussen rijzen de paddenstoelen met de wel heel typische vorm massaal uit de bosgrond. We ontdekken zelfs een duidelijk pad en vermoedelijk hol van een vos. Elvira begint weer te zingen en de sfeer van avontuur kan alweer niet meer stuk. We klauteren over takken, scharrelen op de grond en verstoppen ons achter de bomen en bereiken zo terug onze stalen rossen.

En wanneer we de terugtocht starten, breekt de zon door en op de thermiek drijven de buizerds weer naar boven en voeren hun sierlijke dans uit tussen de flarden van de optrekkende wolken. En wij dalen weer snel naar beneden. Milan, ons lichtgewicht, haalt zelfs 51 km per uur. Zalig, zo vallen als een steen in de diepte, maar wel op tijd kunnen remmen natuurlijk.

De ritwinst van de dag is voor je dienaar. Ik kon het niet laten om op de helling naar ons huisje nog een keertje mee te sprinten en Kobe en Arne te verslaan J

Aangekomen schijnt de zon weer volop en dat betekent?? Zwemmen natuurlijk.

En daar is onze fourageploeg weer: Francine en Dirk die onze fabulous 6 zullen verwennen met een heus pannenkoekenfeest. We smullen onze buikjes rond zeker met die verse aardbeitjes en appel-pannenkoeken is het om je duimen en vingers af te likken.

Nog een laatste keer met de boerin de kalfjes gaan verzorgen en een ping-pong wedstrijdje houden en dan vertrekken Cor, Kobe en Elvira terug naar huis.

Daaaaag, jullie waren fabuleus

Aida, Milan, Arne, Fanny en Patrick

Beste lezers van de beste blog van België,

Geloof het of niet, maar ik kan jullie met zekerheid vertellen dat de maaltijden hier vrij tot zeer uitgebreid zijn. We zijn ondertussen aan de voorlaatste dag beland. Voor mij en de andere gasten althans. Na alweer zo’n heerlijk verzadigende maaltijd bestaande uit brood en restjes of restjes en brood (kiest u zelf maar) werd er besloten dat het tijd was om de sauna eens uit te testen. Ja ja u leest het goed, wij hebben hier een sauna en ja u denkt het goed, het is serieus heet daarbinnen!!! En wat doe je daar met zen allen als het daar zo heet is? Zweten natuurlijk! Zweten, zweten, zweten, zweten en nog eens zweten! Uren zweten, dagen zweten, weken zelfs jaren zweten!! Oke nee, dat is overdreven. Hoogstens een kwartiertje hield ik het daarbinnen uit, maar ik kan u vertellen dat de liters eraf gutsten! Van zestig naar zeventig naar tachtig graden celsius! En dan de dampstoot, vakkundig uitgevoerd door Patrick, die een volle houten lepel water op de kolen goot en zo de hitte ons sissend naar buiten liet jagen recht het heerlijk koele zwembad in. Man, geloof me vrij, dat deed deugd. Het was gewoon zaaalig! Afgekoeld? Terug de sauna in! Het duurde dus wel even voor we allemaal droog, voldaan en moe terug aan tafel zaten. Of in de zetel, want een fifa toernooi spelen dat doe je in de zetel. Regel nummer een. Het toernooi werd trouwens met voorsprong gewonnen door Milan (tot mijn eigen grote spijt). We gingen nog even de kalfjes voederen en toen we terug kwamen stond er voor ons een heerlijke, dampende, (enorme, gigantische) pizza. De chocomousse achteraf geraakte er nog maar met moeite bij. Gelukkig kan je van chocomousse (en van cornetto’s ook natuurlijk) zeer goed slapen, want morgen wacht er ons weer een zware dag…

Cor Frederickx live voor Gerimont nieuws woensdag 11 juli 2012.

The fabulous 6 op dag-fietstrektocht

Het weer ziet er niet top uit maar het blijft droog, dat zegt toch de meteo buienradar. We wagen het erop. We gaan met de 6 topatleten de uitdaging aan. La Boucle de Neufchâteau of een grote cirkel rondom de genoemde stad. Heel veel kleine dorpjes en gehuchtjes zullen onder onze wielen voorbijschuiven. Het begint met een stevige klim en zo zie je dadelijk wie er fris zit en wie nog wat ervaring moet opdoen J. Maar het lukt wonderwel, deze fantastische club gaat het vandaag nog ver schoppen. Na enkele dorpjes en dito hellingen en afdalingen merk je toch al een kopgroep van berggeiten ( Kobe, Cor en Milan) en super afdalers ( Arne, Aida en Elvira). Het is natuurlijk Cor die het snelheidsrecord heeft gebroken en in de afdaling naar Chêne geflitst wordt omdat hij met een snelheid boven de 50 km de bebouwde kom induikt!!! We keren en draaien, langs kerktorens en weiden vol met de allermooiste koeien en kalfjes. Soms gaat het langzaam de helling op en soms moeten de versnellingen heel veel gewisseld worden om toch maar de top te halen. Kobe is met zijn super outfit en koersfiets niet te kloppen in de bergprijs vandaag. Op weg naar l’Eglise (vanwaar zou toch deze naam komen?) duiken we het Foret D’Anlier in met zijn enig mooie oeroude loofbomen. We worden er zelfs een beetje stil van als we onder hun ornamenten doorrijden. In l’Eglise knijpen we de remmen dicht en spreiden onze blauwe picknicktafel uit. Voor we het goed en wel beseffen krijgen we een regenvlaag van jewelste op ons middagmaal. Vermits er hier ook geen onderdak mogelijk is in de nochtans massaal aanwezige kerken verstoppen we ons onder de picknicktafel en bijhorende bomen. Meer dan een half uurtje staan we hier te verpieteren L. Gelukkig houden Cor en Elvira de ambiance erin met hun moppen over de stier Hanni-bal en de scheten latende boer en voor we van onze lach bekomen zijn, breekt de zon weer door in deze warme Belgische streek en ze zal ons vandaag niet meer verlaten (dit merken we ’s avonds als we naar de rode gezichtjes en armen kijken). We zetten onze tocht verder langs zalige wegen. Echt, we kijken onze ogen uit. Is dit werkelijk België? Op de hoogte van Offaing dreigt het even mis te lopen wanneer Aida die uit het 2^e peletonnetje ontsnapt is, niet merkt dat de leiders al een weg naar rechts genomen hebben naar het hoogste punt van onze tocht 516 meter boven onze Noordzee. ( zoals je merkt zijn de wedstrijdbegeleiders niet altijd even aandachtig) Hierop gooit haar  broer Arne samen met Cor zich als een  waanzinnige in de afdaling . ( hier moet ik u, lezer, de snelheid schuldig blijven: 1 omdat ik vergeten ben te kijken op de snelheidsmeter, 2 omdat u ons dan volledig onverantwoorde begeleiders zou vinden, 3 omdat het zo waanzinnig snel was dat ik er zelf van ben gaan duizelen) Maar nog voor ons eindpunt in Neufchâteau, hadden we Aida terug gegrepen en we hebben haar niet meer laten ontsnappen om de gele trui van Kobe niet in het gevaar te brengen. Na meer dan 42 km was onze cirkel rond ( dat kan je lezen in de tekst van Elvira). Wie dacht dat onze kornuiten moe waren? Neen hoor, ze doken alweer in het zwembad ( waarmee nog maar eens bewezen wordt dat het hier echt wel zomers weer is J) En volgens Cor was dit zwemuurtje veel zwaarder dan alle bergen die hij die dag had mogen beklimmen J

Slaapwel Fabulous 6

43 km fietsen!!!!!!!!!!

We hebben een dag fietstocht gemaakt.

Het was hobbelig en bobbelig!!!

Aida ging a vollente vooruit.(en de rest ook).

Het was 43 km, en we hebben 3.30 uur gereden.

Het was vermoeiend maar wel leuk.

Groetjes, Elvira!!!!!!

Er is een kalfje geboren!!!!

We waren buiten en opeens kwam er een koe voorbij.

We vroegen ons af wat er met de koe was?? 

want zij was hevig aan het loeien.

In de avond gingen we naar de andere koeien kijken.

We zagen de koe die we in de ochtend gezien hadden ; mama zag dat ze was  verdoofd.

De volgende ochtend zagen we dat er een klein kalfje bij lag.

Het is echt supppppppppppppppppppppppppppper schattig .

Het kalfje lijkt hard op haar mama. Ik denk dat de mama trots is.

(de koe had nog eens  een kalfje gehad)

Aida J

The Fabulous 6 of de verhalen van een  jolige bende supertoffe kids

Gérimont, een straatje op een helling; met de auto ben je er in 4’ voorbij, met de fiets in 3’ J (het is hier namelijk bergaf, toch als je uit de goede richting komt. Een kasteeltje en een boerderij met wel meer dan 400 koeien. De kinderen kijken hun ogen uit en helpen al volop op de boerderij. Ze geven de fles aan de kleine kalfjes en lammetjes en kijken met grote ogen naar de 10 tallen stieren die deze boerderij rijk is. Een geboorte van een kalfje: het is hier dagelijkse kost, alleen niet geschikt voor gevoelige kijkertjes als het om een keizersnede gaat. Maar enkele uren later is het kleine kalfje o zo snoezig op zijn wankele pootjes.

Zondagavond hebben we het aantal kids die ons vergezelden, verdubbeld. Nu zijn ze met 6. Elvira en Aida, Kobe en Milan en Cor en Arne: The Fabulous 6.

Al van ’s ochtends vroeg gaan ze er stevig tegenaan. Voetballen, schommelen, ping pong en badminton volgen elkaar in een razendsnel tempo op. Voor we het goed beseffen zijn we figuranten in één groot James Bond spel met als inzet ‘wie vindt het boek: het geheim van het Heelal van Hawkins’. Trappen op, kasten in en vele onschuldige combats later wordt het boek gevonden. Het is nu het coolste boek van het jaar, ontdekt in de koelkast.

Yes, de zon is weer van partij. Het mag nog enkele graden warmer maar geen getreuzel, met z’n allen het zwembad in en maar ploeteren en proberen een draaikolk te maken waardoor in het midden van het zwembad geen water meer is. De buiken knorren en de monden happen; dankzij Francine en Dirk kunnen we deze jongelui hun ontembare honger stillen.

Eindelijk tijd voor Actie ??? De eerste fietstocht met de Fabulous 6 over berg en dal naar Grandvoir voor een heuse wandeltocht op zoek naar reebokken, everzwijnen en ander wild. De spieren spannen zich, de trappers draaien, de remmen piepen en de versnellingen kraken als we de heuvels naar Tournay en Grandvoir beklimmen. Het gaat razendsnel in de afdalingen. Kobe gooit zich met zijn koersfiets als een volleerde berggeit boven op zijn stuur en duikt het dal in. Na elke bocht is er wel weer een helling. Maar niet gevreesd, heelhuids bereiken we ons doel net op tijd om te schuilen aan  de plaatselijke parochiezaal voor een plotse wolkbreuk.

Nu op zoek naar al dat wild. Buiten een aantal kampplaatsen van Antwerpse scouts vinden we heel snel de zon en heel wat mooie flora. Elvira toont haar bloemschiktalent en maakt in een mum van tijd het mooiste wilde boeket dat we ooit zagen. De tocht gaat verder langs dennenbossen en loofwouden. Beuken, eiken reiken hun kruin tot aan de blauwe hemel. Sporen van reeën kruisen ons pad. Het zoeken is nu echt begonnen. Ze willen dwars door het bos, beklimmen uitkijkposten en genieten van het lekkers dat Cor in de rugzak meedraagt. 3 uur ploeteren we al zingend door dit mooie bos waar deze streek naast de vele koeien zo rijk aan is. Op de tonen  en het gezang van Elvira en Aida:

 I like the flowers,

I like the daffodils,

 I like the mountains,

I like the green hills,

I like the firestone,

 I like to walk alone

wijzen de buizerds ons terug de weg naar het kerkje waar onze fietsen op ons wachten.

Het lijkt wel een supersnelle bergrit als we de 8 km naar huis fietsen. Cor is mij te snel af en haalt de top met een bandbreedte voorsprong. Het heeft niet veel gescheeld, maar ik heb mijn meerdere gevonden!

Terug thuis is deze jolige bende onmiddellijk weer paraat om het zwembad te veroveren. Gespetter alom en heel veel leute.

Ook nu weer zullen onze famous 6 onze keuken alle eer aan doen en alle pasta tot het laatste sliertje opeten. Met de slappe lach weliswaar, want de ene grappige uitspraak na de andere rolt uit hun aller monden.

Nog even wegdromen bij The Never Ending Story en dan naar bed, uitkijkend naar weer een leuke volgende dag.

Met dank aan Cor, Arne, Kobe, Milan, Elvira en Aida

Naar de hoogten van Saint-Hubert en dan verder naar de warmste streek van België

Vandaag verliep het ontwaken iets minder vlot. We horen weer de regendruppels op onze tent, maar deze keer hebben we een reuze boom die ons ontbijt beschermt. We zijn nog geen 5 minuten op (ravel)pad of de zon verwarmt al onze stramme ledematen. De 5 laatste km Ravel voeren ons door een pad in een groene oase omhoog naar Jemelle. Vanaf Jemelle moeten we dit rustige pad definitief verlaten en begint een tocht langs regionale en nationale wegen zonder fietspaden met naast ons soms snelle en soms zoevende auto’s. Gelukkig is het eerste stuk naar Fourneau Saint-Michel niet al te druk. En langs de kabbelende L’homme gaat het over een glooiende weg naar het Bokrijk van de Ardennen. Het is voor de 3^e dag op rij zalig weer en dat zullen we nodig hebben om de 4 km lange klim door het bos van de Roi Albert te overleven (haarspelbochten, stijgingspercentages van 15% en nooit een puntje om te bekomen). We wensen elkaar goede moed en spreken af dat we op de top van de col op elkaar zullen wachten. Voor sommigen onder ons was deze col te beklimmen in 25 minuten, anderen deden er dubbel zo lang over. Afstappen is vreselijker dan je kuiten te laten ontploffen, want wie wil er nu een zwaar bepakte fiets zo’n helling opduwen. De kinderen hebben toch al snel 10kg bagage extra. Fanny en ikzelf dragen ook nog fietszakken vooraan; toch snel goed voor een 20kg extra en dan hebben we onze goede vriend BOB, die toch ook niet te versmaden is. Laat ons zeggen dat we samen een 90 kg extra die heuvel moeten opsjouwen. Eén groot voordeel: eens boven, hebben we zeker 5 liter water minder J . Tussen het puffen en de zweetdruppels door zien we de zonnestralen door het groene woud klieven en horen we de roep van de wouw, buizerd en havik. Zalig als je boven komt en je je fiets even aan de kant kan zetten. Nu vliegensvlug afdalen naar Saint-Hubert om daar aan de Basiliek te genieten van een plaatselijk gebrouwen frisdrankje. Spijtig dat het bij het neerzetten ontplofte en wel in honderd glazen stukjes uiteenspatte. Dit was wel een zeer explosief drankje. En of het geholpen heeft! We voelen dat we nu op bijna 20km van onze eindbestemming zijn. We moeten nog naar Libramont en daarna Neufchateau. De wind werkt nog even tegen, maar we zijn niet meer te stuiten. Langs de route nationale naar Libramont is gekkenwerk. Hoe is het mogelijk dat hier in het hartje van de Ardennen geen andere weg is voor fietsers. Elio, er is nog wel wat werk aan de winkel als je ervoor wil zorgen dat we ons duurzamer gaan verplaatsen. De N80 naar Neufchâteau mag dan een fietspad hebben maar zoveel putten en vuiligheid heb ik nog nergens gezien op een fietspad. Ligt het misschien aan het troosteloze Libramont? Want eens op het grondgebied Neufchâteau krijgen we een zalig fietspad dat ons zo naar Gérimont voert. Daar ligt onze Gîte à la ferme waar we na 228 km een weekje gaan rusten en genieten. Fantastisch! We hebben het gehaald met de fiets en het is meer dan de moeite waard om hier ontvangen te worden met een overheerlijke appeltaart. Milan won duidelijk afgetekend de bolletjestrui, Aida als neofiet verdient de witte trui en allen samen hebben we de gele trui meer dan verdiend, al kies ik natuurlijk voor De Groene J

Van Namen over Dinant naar de sterke Rotsen in de Ardennen

Na een heerlijke nachtrust in onze oude vertrouwde Tipi tent zullen we moeten ontbijten in de tent. Regendruppels en een zeer donkere lucht kondigen precies een regenachtige dag aan. Dat wordt zwoegen in de regen. Om 9.30u zijn we al weer op weg naar de Ravel die ons in Namen en Dinant zal brengen. Na enkel km’s breekt de zon al door de wolken en glijden onze wielen vlot over de zalige fietswegen. Na een uurtje dalen we pijlsnel de Maasvallei in. Met een snelheid van meer dan 40 km per uur zoeft de  Bob naar het centrum van Namen. Wat is het contrast hier groot. Geen fietspad, geen enkele aanduiding van fietswegen; enkel maar auto’s en een fietsonvriendelijke weginfrastructuur. Dan maar op weg naar het centrum, het Office Du Tourisme induiken. Fietsroutes, Ravels naar Rochefort, “neen, dat weten we niet”. “Dat stijgt daar en is zeer bochtig maar het kasteel van Celles dat moet je gezien hebben”. “Ah, de Ravel naar Dinant, monsieur, oh dat is langs de Maas en 28 Km en daar vraag je best opnieuw aan de T-info van Dinant” J. Heel vriendelijk is men hier, maar fietsen en zeker langeafstand fietsen dat is duidelijk niet aan de toeristische gidsen besteed. We kuieren door het centrum en genieten van deze mooie vriendelijke stad met zijn leuke pleinen met heel veel banken en stadsmeubilair die het keuvelen en genieten gezellig maakt. Na een lekker ijsje vinden we de kaaien van de Maas en drijven op onze pedalen stroomopwaarts langs deze machtige stroom. Wat ons onmiddellijk opvalt zijn de 100’n ganzen in en naast het water, de vele sluizen en het heerlijke zonlicht dat schittert in de Maas. De overstekende hagedissen ontwijkend, bereiken we Dinant. En ook hier weer een mooi plein, waar we lekker picknicken met uitzicht op de mooie saxofoons die Adolf sax hier heeft nagelaten. In het office de tourisme weet men ons te zeggen dat de weg naar Rochefort niet simpel zal zijn. Nog 17 km naar Houyet en dan 21 naar Rochefort over de L 150 (Ravel).

We zoeken de monding van de Lesse en duiken de mooie paden in die beschut liggen onder de vele oude beuken en eiken. Heerlijk toeven is het hier tot de weg plots een bocht naar rechts maakt en een stijgings% van boven de 10% aangeeft. Alle hens aan dek nu en van genieten is geen sprake meer. Het heerlijke zomerweer doet de zweetdruppels over onze gezichten en rug stromen. De hartslag gaat in het rood, de benen vechten tegen de verzuring en de blik gaat op oneindig. Moe bereiken we de top; even uitblazen en bijtanken. Wat was dat,seg? Nu moet ik eerlijk zijn: de volgende 25 km waren allen zo. Heel mooi maar vreselijk zwaar. Milan geraakt overal boven zonder afstappen maar voor de anderen ligt dit toch wel heel moeilijk. Na 3 i.p.v. het geplande 1uur bereiken we Houyet, waar we dankzij uw dienaar nog eventjes verkeerd moesten rijden L, met een boze boerin tot gevolg. Geluk bij een ongeluk: hierdoor verspelen we net genoeg tijd om tijdig te kunnen schuilen onder de luifels van een frituur. De zomer heeft ons verlaten en is plotseling ontaard in bliksem, donder en een wolkbreuk. Onze fietsen en fietszakken redden we van de verdrinkingsdood, maar nu verder fietsen is geen begonnen werk. We beslissen dan maar om de frituur te bezetten en lekker te genieten van het vettigste waar ons landje oh zo goed in is. Iets na 19.00u en met al 80 km in de billen ( ze beginnen echt wel een beetje zeer te doen) kiezen we het Ravelpad naar Rochefort. Aan alle fietsers aller landen: deze L150 is meer dan de moeite waard! Zelden zo een mooi fietspad gezien dat kronkelt langs dorpjes en weiden en ons gedreven door de moeheid in een uur op onze campingplaats brengt. Het is een supermooie camping met zalige douches op 5 min stappen van het centrum. En na meer dan 100 km vandaag kan een streekbiertje en een goede douche echt wel wonderen doen J Slaap wel

Over fietsknooppunten en Ravel 2 van Mechelen naar Eghezée

Een uurtje later dan voorzien vertrekken we gepakt en gezakt langs de vaart Leuven-Mechelen voor een 3 daagse fietstrektocht naar het Zuiden van België. We zullen meer dan 200 km moeten fietsen en heel wat hellingen beklimmen.

Het weer is top en de aanduidingen van het fietsknooppuntennetwerk maken het fietsen gemakkelijk. Even zwaaien naar Kai-mook en de vele bezoekers van Planckendael op de boot en voor we het goed en wel weten zijn we in Leuven. Onderweg hebben we al volop kunnen genieten van het natuurleven in en om de Vaart (reigers, ganzen, kleine rietzangers, konijntjes en muisjes). In Leuven verlaten we het Vlaamse Pays Plat en moeten we langs de ring (dit is niet zo’n goede en veilige keuze van het fietsroutenetwerk) naar de abdij van het Park. De zon vergezelt ons en brandt al stevig op onze gezichten en armen wanneer Arne, die een beetje voorop rijdt, de afslag mist en Fanny alles op alles moet zetten om hem terug te halen. Gelukkig heeft hij zijn Gsm op zak en kunnen we hem na 1,5 km tot stilstand brengen, anders was hij nu misschien op weg naar Keulen J . De eerste hellingen schuiven onder onze wielen en dit is niet altijd even gemakkelijk voor onze kleine maar o zo dappere Aida. Het wordt zweten en zwoegen op de hellingen van Lovenjoel, Meldert en Hoegaarden. De uitzichten zijn fantastisch en de dorst navenant. We stoppen in Hoegaarden en genieten van onze picknick in de gaarden van dit dorpje. Nauwelijks 50 km weg van thuis en al volledig alles achtergelaten. De hoofden leeg gemaakt en volop in vakantiesfeer. Na Hoegaarden moeten we op zoek naar de Ravel 2 die ons tot Namen zal brengen.

“Ravellen” zal de volgende dagen een begrip worden of hoe oude spoorwegen omgebouwd worden tot snelle, vrij vlakke fietswegen die ons tot diep in Wallonië zullen brengen. Heel wat trekkers komen we hier tegen en met 3 kinderen gepakt en gezakt kan je op heel veel sympathie rekenen. Dit is ook de weg naar Compostella en dat merk je aan de verweerde gezichten van de stappers.

Het zijn door de natuur overdekte lanen, af en toe onderbroken door een vergezicht waar we doorfietsen. Kleine stationnetjes, die omgebouwd zijn tot restaurantjes, crèches en woningen. Waar vroeger de trein denderde, heerst nu enkel rust en gezelligheid. Toch stijgt deze Ravel een beetje en bij tegenwind wordt het begrip vals plat fysiek voelbaar. Net voor Eghezée verlaten we de Ravel op zoek naar onze eerste overnachtingsplaats (Manoir de là bas) Een zeer grote mooie oude paardenhoeve, waar er een gezellige camping is neergepoot met een verfrissend zwembad en heerlijke grasweiden om na 75 km neer te strijken. Wat douchen en dan iets te lang in de taverne wachten op -het moet gezegd- heerlijke eten van Maria en Raymond. En heel veel drinken, want het was een zalige, maar dorstige dag. Om 10.00u zijn onze buikjes rond en gezond en vallen we in onze tent als een blok in slaap dromend van Ravel, fietsen en het mooie Belgenland.

Onze reisroute: 4-24 Juli fietsdag 1: Muizen-Eghezée (75 km): we kamperen aan kasteelhoeve Manoir de là-bas fietsdag 2: Eghezée- Rochefort (80 km): camping Les Roches de Rochefort fietsdag 3: Rochefort-Neufchateau (50 km) We logeren 7 dagen in vakantiehuis Ferme Grimont in Neufchateau fietsdag 4: Neufchateau-Libramont-trein naar Brussel-Viane (40: camping Hof Ter Wilgen) fietsdag 5: Viane - Ruiselede- camping Landgoed Reedpoel(80 km) fietsdag 6: Ruiselede - Vosseslag (50 km) We logeren 7 dagen aan zee: in het witte huisjespark in Vosseslag fietsdag 7: Vosseslag - camping domein Puyenbroeck (85) fietsdag 8: Puyenbroeck-thuis (70) Dus 530 km voor de boeg! Zonder de fietskilometertjes om boodschappen te gaan doen, te gaan wandelen, ... Voor je het weet zijn we 600 km aan het fietsen. Maar tussenin nemen we natuurlijk wel rust!