Op Tweedaagse naar Glenn lake

We wilden eens lekker de wildernis in trekken maar dat was in Glacier NP niet zo vanzelfsprekend. Om 7.00 u 's ochtends aan het rangerstation gaan staan en hopen dat je een permit krijgt om naar je favoriete plek te gaan (er mogen maar 4 tentjes per plaatsje afgeleverd worden per nacht en wild kamperen is volledig uit de boze met al de wilde dieren hier) Ik krijg niet de permit die ik wou maar de vriendelijke rangster met de neusbel stelt een andere mooie wandeling voor naar het Glenn lake 10,3 mijl ( een kleine 17 km) bergop, bergaf. Maar vooraleer ik de permit in handen krijg moet ik eerst een video van 15 minuten zien met alle tips en trucs in het geval je een Grizzly beer ontmoet, een bergleeuw, wolven en andere wilde dieren en vooral wat je allemaal moet doen om te voorkomen dat je ze ontmoet. Ook hoe je eten, zeep, tandpasta moet opbergen en wat je daarvoor allemaal nodig hebt. In de video doen ze er geen doekjes om en als je dan nog geen schrik hebt en er toch mee door wil gaan moet je dit alles nogmaals ondertekenen. Met toch wel een iets kleiner hartje dan eerst vertrekken we op tocht. Normaal moet je je in de natuur stil houden, maar hier moeten we roepen en zingen want deze dieren gaan je dan uit de weg. Het idee dat je met een wapen bij ons een reservaat in zou gaan is al helemaal te gek, hier wordt dat je ten sterkste aangeraden en iedereen heeft hier pepperspray op zak?? Een wapen hebben we niet en pepperspray verkopen de rangerstations, maar na wat twijfelen doen we dat toch niet. Ze mogen dan nog zo gevaarlijk zijn de grizzlys er zijn grenzen vinden wij :-) Met ons zakmes op zak en onze luide stem zal het toch ook wel lukken ? En om iedereen alvast gerust te stellen: we hebben het gehaald :-) Het was een fantastische, spannende tocht, die startte aan de douanepost met Canada en gevoelige lezers kunnen nu maar beter stoppen met lezen!!! Het eerste wat we zien zijn de borden die ons waarschuwen voor de grizzlys, daarna trotseren we het vreselijke muggenbos. Ondanks de bugspray werden we dadelijk aangevallen door miljoenen muggen die dwars door je kleren heen prikken. Zingen en deze muggen geeft een bizarre combinatie in je mond . Daarna moesten we een wilde stroom met een waterkolk over waarin Milan een takje kon laten verdwijnen. We waren nog niet goed deze beek :-) over of laps daar had je het al: de eerste voetafdrukken van de Grizzly ( en ze waren supervers). We zijn ondertussen echte sporenzoekers geworden. We herkennen de sporen van de beren, maar ook van de Elk (groot edelhert), Deer (hert), Moose (eland), enz (zelfs hun uitwerpselen hebben geen geheimen meer). We volgen de rivier stroomopwaarts en doorkruisen enig mooi weides vol met prachtige bloemen. Nog nooit zagen wij zoveel wilde echinacea's. Onderweg (waarschijnlijk door het vele handengeklap) verliezen we wel onze eerder gevonden verrekijker en komen we bij een heuse hangbrug over een echte wilde rivier. Het is een echte wiebelbrug, maar Aida vindt ze nog niet hard genoeg wiebelen en moet in het midden van deze rug waar je één per één over moet toch nog wat extra beweging erin krijgen. Als ouder onderga je dan wat extra angsten alsof het al niet spannend genoeg was. We picknicken maar stappen dan snel verder want het wordt verraderlijk grijs. En met nog anderhalf uur te stappen, begint het toch zeker te bliksemen. Al zingend houden we de moed erin en als we onze tenen niet meer voelen, bereiken we onze overnachtingsplek. Vooraleer de tent op te kunnen zetten, moeten we eerst al ons eten ophangen aan een ijzeren constructie 5 meter boven de grond. Terwijl we hiermee bezig zijn, komt er allemaal gebrom uit het struikgewas. Snel die tent opzetten 100 meter verder en allen daarin een partijtje kaart spelen. Het toilet is hier een echte afgeschermde hudo die verplicht moet gebruikt worden: dus niets in de vrije natuur. Eten doe je ook op een vastgelegde plaats ver van je tent ( er mag geen enkele geur van eten in je tent of je krijgt bezoek) We maken nog een avondwandelingetje om de bergen te bewonderen en te turen over het meer vol zwart witte eendjes. Dan nog wat nakletsen in de tent en slapen. Aida en Patrick slapen heel goed; de anderen worden wakker gehouden door wolvengehuil, geblaf van coyotes en geritsel omheen de tent?? (commentaar van Fanny: ik vond het zelf een heel mooie rustige plek, maar je voelt je inderdaad heel klein en nietig ineens als je alleen maar die tent hebt...Voor mezelf kan ik de 'gevaren' relativeren, maar het is anders voor de kinderen en een ander gevoel voor mij met de kinderen erbij: ik lag dus ook stukken van de nacht te luisteren....). Arne en Milan zijn er zeker van dat er roedels wolven aan de overkant van het meer doorgetrokken zijn en dat ze zelf een Elk hebben opgejaagd ( wat is de fantasie toch fantastisch vooral als we van een echte dierenkenner die hier ook overnachtte, horen dat deze geluiden afkomstig waren van de eendjes die we op het meer zagen en die bijna perfect het geluid van de wolven kunnen nadoen) Maar het wilde westen is nu echt in onze kindertjes hun hoofden geslopen en overal zien ze sporen van deze dieren. Op onze terugweg stoten we op hele verse sporen van elanden en beren, maar we zien ( gelukkig maar oef) ze niet. Fanny ziet nog een bobcat (ook op hol geslagen fantasie???) en ik vooral veel muggen in het muggenbos. Maar we overleven deze mooie tocht van 33 KM en hebben weer ongelooflijk veel bijgeleerd in dit ( ik weet het ik begin te zeuren) enig mooie Glacier NP. Van de ranger ontvangen onze 3 helden weer een certificaat van junior ranger en leggen de eed weer af. We rijden nog een stukje op weg naar Yellowstone NP en overnachten na een autotocht doorheen het indianenreservaat van de zwartvoeten in Great Falls.

Ik zag 10 beren broodjes smeren

Gisteren net iets na ons vertrek ontdekten we in de vallei een grote zwarte beer. Wat vond Milan het leuk om ook de 2 kleine beertjes op de helling over elkaar te zien rollen en dollen. De dag kon niet meer stuk en we vertrokken voor onze lange tocht van meer dan 600 mijl naar de staat Montana. Onderweg trotseerden we nog een woestijnstorm en doorkruisten we de staat Idaho en kwamen we door de stad Spokane. Het ging vlot vooruit en langs een brede rivier kruisten we de sierlijke vlucht van 2 zeearenden. Het was wel een grijze dag met heel wat onweersdreiging maar geen regen. Eens in Montana werd alles weer groen en doemden eindeloze meren voor ons op. we deden snel nog wat inkopen en na aandringen van de kids overvielen we een Mac Donalds voor ons avondmaal (waar zijn mijn idealen toch naar toe :-), maar als trekker moet je soms compromissen sluiten. Onze verrassing was groot toen we merkten dat het hier een uurtje later was dan verwacht (Mountain Time en 1000 km van de Pacific maken echt wel een heel verschil) We zijn dus terug wat dichter bij jullie. Gevolg was wel dat het weer donker was vooraleer we het tentje konden opslaan en nu niet met mij lachen, hé maar dat is toch niet zo simpel hoor. 's Ochtends bakte Fanny voor iedereen lekkere pannenkoeken en na de auto ook nog een beetje olie gegeven te hebben, zetten we onze weg verder naar op de Going-to-the-sun-Road. Weer liep er een black Bear langs de weg. En dan stond zij/ hij ineens voor onze neus: Kaneeltje ( naam komt van Fanny) een enig mooi Grizly beertje . Maar waar was mama Grizly,??? We moesten Milan tegen houden om Kaneeltje niet te omhelzen en mee op de achterbank te zetten en vooral niet korter bij te komen want zoals een junior ranger behoort te weten: Wildlife must be wild. Druk is het hier in Glacier NP wel en overal zie je hier de Vlag van Canada en de VS broederlijk naast elkaar wapperen. Op de logan pass was het iets te druk en parkeren onmogelijk dus wij iets lager geparkeerd en met de Shuttle bus terug naar boven. Op meer dan 2050 meter gingen we door de sneeuw op zoek naar het verborgen meer ( Hidden lake) De panorama's zijn hier weer overweldigend en je valt hier bijna over de wilde dieren, sneeuwgeiten , Big horn scheep, de Bald eagle in de lucht ,waarvoor over de meadow de marmotten, grondeekhoorns en andere kleinere zoogdiertjes wegvluchten. We genieten volop van de bergrust en moeten ons dan toch weer haasten om op tijd te zijn bij de bus naar onze auto. In de bus worden we weer grondig ondervraagd door supervriendelijke, nieuwsgierige amerikanen en met veel gewuif worden we afgezet aan onze auto. En zoals deze episode uit onze reis begon- zagen we op weg naar onze kampplaats ons genoodzaakt om te stoppen om???? Je raadt het nooit... weer een mama beer met 2 kleintjes te bewonderen. Deze keer Grizzly's :-) met op de achtergrond een zwarte beer die rustig loopt te grazen. Volgens Milan die de aantallen goed bijhoudt van alle dieren hebben we nu al 10 beren gezien. En we hopen op meer want als het meezit gaan we morgen op Tweedaagse de echte wildernis in.

Wandelen over eeuwige sneeuw in het paradijs.

Vandaag halverwege onze reis plannen we een bergtocht in de schaduw van de Mount Rainier. Deze tocht noemt de Skyline Trail en is voor 90 % bedekt met sneeuw ( zelfs enkele stukjes gletsjer) De weg bevindt zich niet op een enorme hoogte ( tussen 1700 en 2200 meter hoogte) maar dit is één van de sneeuwrijkste gebieden in de wereld. Er valt hier gemiddeld per jaar 15 meter sneeuw. 100'den bergbeklimmers wagen vandaag ook hun kans naar het basiskamp Muir om een poging te wagen de top te beklimmen. De moeilijkheidgraad is dezelfde als die van de Mount Everest omwille van de extreme weersomstandigheden op en omheen de top. Na enkele 100 meters stappen, belanden we in de sneeuw. Het is hier een echt pretpark voor de kids? Sneeuwballen maken, kleine sneeuwmannetjes bouwen,glijden met de voeten en op sommige plaatsen kan je je gewoon op je poep zetten en kom je 20 meter lager weer op je benen. Onderweg komen we de uit hun winterslaap ontwaakte bergmarmotten tegen die volop hun buikje proberen te vullen met de verse plantjes en bloemetjes en er zo snoezig uitzien dat Milan er echt ééntje zou willen meenemen als vriendje van Zotteke :-). Maar de eindeloze sneeuwheuvels voeren ons steeds hoger naar Panoramic Point. Hier krijgen we een uitzicht over meerdere vulkanen: de Mount Adam, de Mount St Helene, en de Mount Hood en de mount Rainier. Zij maken deel uit van wat ze hier noemen de Circle of fire , meer dan 13 vulkanen langs de westkust van Noord Amerika die het bewijs zijn van het actieve karakter van de aardplaten op deze plaats op onze blauwe planeet. Het zijn stuk voor stuk pareltjes van besneeuwde bergen waar je uren naar kan kijken in deze blauwe zomerlucht. We treken hoger om boven de breuklijnen in de sneeuwvelden te blijven en de weg van de Skyline trail te vervolledigen. Naarmate de dag vordert en de temperatuur stijgt wordt de sneeuw wel wat natter en onze schoenen ook:-) maar de pret kan niet op en terug in Paradise willen onze jonge activisten hun junior ranger programma hier in dit NP verder afwerken. We nemen ook uitgebreid een douche en een bad want de volgende dagen zullen we weer op wildlife campgrounds bivakkeren. Tara is de Ranger die onze 3 helden na een zorgvuldige controle van hun opdrachten de volgende badge als junior ranger zal overhandigen in het visitors center. Het is een mooi en zeer interactief, educatief centrum waar je alles kan leren over vulkanen en de dieren en planten op deze vulkaan. Dit moet gevierd en in de Paradise Inn trakteren we ons op een uitgebreid aperitiefje aan de majestueuse houten tafels met op de achtergrond de zalige klanken van de live piano. Het was weer een meer dan leuke dag en de sfeer is hier zo tof dat het morgen weer moeilijk zal zijn om afscheid te nemen van deze plek waar de natuur zo dichtbij is en het niet uitmaakt of je een bergbeklimmer bent of een oudere die herstelt van een knieoperatie. Het belangrijkste hier is dat je geniet en verwonderd kan en mag rondkijken naar deze rijke omgeving. De top halen is hier een bijkomstigheid; het respect voor je ervaringen en de natuur is hier topprioriteit en zo zou het overal moeten zijn.
Morgen wacht ons in dit grote land weer een lange tocht naar het Glacier NP ( meer dan 600 miles) in de staat Montana.

Op de tonen van de live piano nagenieten van een namiddag in het paradise

Met de orca's in ons hoofd sliepen we deze ochtend lekker lang uit in een klein maar gezellig blokhutje. Tentkampgronden zijn hier weinig te vinden omdat het zelden goed genoeg weer is om te kamperen. Nu met 28°C vind ik dit een beetje eigenaardig maar ja Vancouver was niet voor niets de gastheer van de olympische winterspelen dit jaar. Blijkbaar is het ook nu pas echt zomer of moet ik lente zeggen. Van april tot half juni heeft het hier zitten regenen en op de Mount Rainier betekent dat natuurlijk sneeuw ( bergen sneeuw: in die periode viel er maar liefst 5 meter sneeuw) die nu pas aan het wegsmelten is met als gevolg dat het hier een echt lentegevoel is. Dit NP is beroemd om zijn mooie alpenweiden en daar alles nu pas ontluikt is het een pracht voor je oog die deze meadows( weiden) bedekken. Arne is ook heel erg onder de indruk van de immense gletsjers. Mount Rainier bevat meer ijsmassa dan alle vulkanen samen van de VS. Wandelen op deze vulkaan is heel speciaal. Je ziet hier zoveel mooie dingen en de berg geeft met al zijn mineralen en water heel veel leven aan de planten. Toch is het eigenaardig als je weet dat dit een actieve vulkaan is die waarschijnlijk nog ooit zal tot leven komen. Het is één van de gevaarlijkste vulkanen op de wereld die onder zijn kap een immense massa aan modder, lava en gas heeft zitten zodat een uitbarsting vermoedelijk het gebied aan zijn voet met de miljoenenstad Seattle zal bedreigen. Maar niets gevreesd: er is een universiteit die deze en de andere vulkanen in de buurt continu in het oog houdt. Van de Mount st Helene hier in de buurt die in 1980 uitbarstte wist men een maand op voorhand dat dit ging gebeuren. We maakten ook een wandeling samen met een Ranger die ons vertelde over de micro-habitats en dat je geen wetenschapper of expert moet zijn om te genieten al dit moois. Bij de avondpicknick kregen we bezoek van de coyote (noot van de corrector: dacht Patrick, maar het bleek een grijze vos te zijn, wat Arne en Milan al meteen ten stelligste beweerden...) die zijn avondwandeling maakte op zoek naar een snelle hap. Misschien zocht hij wel de mannetjesberghoen die met zijn gehonk het vrouwelijk schoon probeerde te verleiden. We overnachten hier in de Paradise Inn: een berghotel op 1700 meter hoogte dat helemaal uit hout is opgetrokken en waarvan de lampenkappen beschilderd zijn met alle mooie bergbloempjes die je hier kan zien. De stoelen, zetels en tafels zijn allemaal van hout en de piano die zijn mooie klanken in de monumentale hall verspreidt, is helemaal van hout. Het is alsof de tijd hier 100 jaar wordt teruggedraaid op deze plek die voor de indianenstammen de place of Peace (Tahoma) genoemd wordt en is dat niet zoiets als het paradijs!!

Varen in de straat van San Juan onder een stralende zon midden tussen de orka's, minky whales, zeehonden en bald eagles.

We moesten vroeg uit de veren voor een tocht van 6 uur op zoek naar Orka's en andere walvisjes. En het werd een leuke tocht in een zonovergoten baai, waar langs alle zijden oude besneeuwde vulkanen zich spiegelen in de schittering van het water. Gisteren waren we nog midden in Olympic National Park en nu kijken we vanuit de zee naar dit mooie reservaat dat met zijn besneeuwde toppen de gehele dag de achtergrond zal worden van onze wildlife journey on the sea. Als er iets is wat de Amerikanen kunnen, is het je het gevoel geven dat je iets unieks meemaakt, iets wat zo zeldzaam is dat je er na 100 jaar nog over kan opscheppen. Waar ze dat enthousiasme vandaan halen om dit elke dag opnieuw te doen, ik moet hen er werkelijk voor bewonderen. Ook vandaag weer was de ontmoeting met deze zeedieren na 2,5 uur zoekend varen naar Orka's voor hen precies alsof het de eerste maal was net als voor ons. En het moet gezegd het is fantastisch ook al kan je die dieren natuurlijk niet in een fotootje vangen :-) Ze horen ademen, het water uit hun longen stuwen wanneer ze aan de oppervlakte komen. Ze zo zalig zien glijden door het water met z'n 3 of 4 of 5. Meer dan een uurtje hebben we ze mogen bewonderen terwijl ze met z'n allen op jacht waren naar de dikke lekkere zalmen in deze straat van Juan. Als je kan in je leven moet je dit eens meemaken, je wordt er zo stil van hoe deze dieren van snel 10 meter lang en 3 ton rustig hun weg zwemmen in hun zee. Maar ook hier ligt het gevaar van de klimaatopwarming om de hoek, want een andere bewoner van deze zee de Minke whale ( baleinwalvisje waarvan we er ook 2 mochten zien duiken in de diepte) leeft van vele kleine diertjes in dit ijskoude water. Als het water te warm wordt en dat is nu spijtig genoeg het geval, zullen deze diertjes verdwijnen en guess what then will happen? Op een rots zit een koppeltje bald eagles, met op de achtergrond de Mount Baker, uit te kijken van op hun nest en aan de voet van de volgende rots laten de zeehonden je verder wegdromen over deze mooie plek. Mount Baker is zo zichtbaar met al zijn gletsjers dat het volgens de kapitein zelfs mogelijk moet zijn om af en toe een rookpluimpje uit zijn krater te zien opstijgen. Ja, dit zijn oude vulkanen maar ook vulkanen waarvan men verwacht dat ze vroeg of laat weer zullen uitbarsten. Deze tocht over de zee was zoals veel op deze reis weer schitterend. Morgen trekken we naar de vulkaan Mount Rainier 4392 meter hoog en bedekt met maar liefst 27 gletsjers. We plannen er serieuze bergwandelingen te maken die ons weer voor de volgende 14 dagen naar hogere regionen zullen brengen ( NP Mount Rainier, Glacier NP, en natuurlijk Yellowstone NP). Als ik op de kaarten kijk zie ik overal wilderness staan het zou dus wel eens kunnen dat we voor 14 dagen verdwijnen van internet :-) Daaaag

Een zeer gevulde maar onvergetelijke dag in het NP Olympic

We proberen eens een videofragmentje om je een idee te geven van het mooie beeld dat we hier kregen op de Hurricane Ridge
Vandaag zagen we zowel het regenwoud, de oceaan als de bergen. We zagen de bold eagle (zeearend) uitkijken over de oceaan van het puntje van de rots en zagen hem koninklijk zweven boven het water ( foto heel sterk uitvergroten en je kan hem ook zien :-). We kregen weer 3 nieuwe junior rangers van het NP Olympic die voor de 3e maal hun eed mochten afleggen in de handen van een echte ranger. Op weg naar de Hurricane Hill ontmoeten we een kolonie bergmarmotten ( unieke Olympic bergmarmotten die enkel hier leven, één van de 20 soorten dieren die tot deze biosfeer behoren)en vele hertjes. Op weg naar Anacortes moesten we ook nog de ferry nemen en dat was een hele belevenis voor onze kids en dit terwijl we de zon zagen ondergaan over de bergen waar we vandaan kwamen en de Mout Rainier waarnaar we zondag zullen afzakken. nu snel naar bed want morgen wachten de killer whales ons op :-O

Over een groen levend regenwoud en een introductie in de op een houtvuur geroosterde marshmellows.

Deze ochtend werden we wakker in een grijze mistige natte wereld. Op het strand zie je net je eigen handen dus besluiten we het gematigd regenwoud in te trekken ( als we nat moeten worden kan het maar beter in het regenwoud of niet soms?) We bereiden ons voor op een koude natte dag tussen hoge bomen. Maar dat was dan wel heel fout door ons bedacht. We rijden nog maar net het regenwoud binnen of de zon breekt hier door de mist en voor de rest van de dag zal ze ons niet meer verlaten. We volgen de Hoh rivier en komen aan onze volgende kampplaats: een mooie open plek naast de rivier . Op onze tocht door het woud komen we langs reuzebomen (soms meer dan 100 meter hoog), die bedekt zijn met eindeloze sluiers mos. Het woud is opgedeeld in 3 delen: het laagste deel met heel veel varens, struikjes, wortels die vaak tot boven je hoofd uitsteken en waar je tussendoor kan wandelen en lage planten zoals wij :-), daarboven zie je hier de loofbomen zoals de esdoorn die eens hij bekleed is met de sluiers mos wel lijkt al zijn takkenarmen naar je te willen uitsteken en samen met de wortels die over de grond lopen lijkt het alsof elk ogenblik deze bomen kunnen gaan bewegen en dansen. Daarboven de enorme dennen die hoger zijn dan de sequoia's van enkele weken geleden. In de toppen van deze bomen barst het van de dieren die wij zelden kunnen zien ( de vliegende eekhoorn is er eentje van). Dit NP werd uitgeroepen tot werelderfgoed en biosfeer reservaat ( Hier leven maar liefst 20 diersoorten die je nergens anders op de wereld kan vinden) Voor de natuurliefhebbers onder ons verwijs ik graag door naar de website www.nps???. Regelmatig tussen de sluiers vangen we een glimp op van het massief van de Olympus berg ( de berg waarop god zou horen te wonen) Het is hier heel eigenaardig op nog geen 150 meter hoogte voel je de invloed van de oceaan , loop je door een regenwoud en heb je de ervaring van op zeer grote hoogte in een berglandschap rond te slenteren. Het is zeker mooi, maar vooral zeer bijzonder en dit allemaal dankzij de Mount Rainier , de ijstijden, de invloed van de oceaan en 2 aardplaten die miljoenen jaren geleden dit landschap hebben opgetild tot wat het nu is. De mensen die van de meadows komen hebben de blik in hun ogen van 'het was daar fantastisch' ( wondermooie gletsjers (nu nog want ook deze krimpen heel snel)met beren en hun jongen. Tussen al het groen zien we ploseling de schicht van een specht met een knalrode kop of de grijze staart van een eekhoorn of de vlucht van een piepkleinvogeltje. Het is weer een dagje genieten aan de rand van de rivier waar we stokken kunnen in laten varen en keitjes op laten ketsen terwijl we de warmte van de zon opslorpen door onze kleren. Op de kampplek ontmoeten we enkele Franse Amerikanen (ze zijn van Parijs afkomstig) die wonen in Seattle. Milan leert van hun zoon Yann allerlei voetbaltrucjes en wij ontvangen gretig hun tips over leuke plekjes in de buurt om naartoe te gaan. Van een Canadees krijgen we een hele hoop blokken hout voor een kampvuurtje (zijn reis zit er bijna op en morgen moet hij terug naar Canada en hij mag geen hout over de grens smokkelen). Arne doet niet liever dan met het kampvuurtje spelen en Yann komt plots aandraven met Marsmollows op een stokje om lekker te roosteren in het kampvuur. En zo eindigde een dag die kletsnat begon onder een stralende maan die over de berghelling ons goedenacht komt wensen.

Over bruggen en eindeloze stranden op weg naar de berg Olympus.

Deze ochtend hebben we Milan uit zijn slaapzak moeten schudden anders waren we nooit weggeraakt. Onze tentipi heeft al heel wat aandacht gekregen van de andere kampeerders ook al is ze langs buiten ondertussen wel vuil van al het stof en zeezout van de afgelopen weken. Dus wij op weg naar Washington langs meren, creeks, rivieren, boerderijen en baaien. Onderweg moeten we al deze waterplekjes en heuse rivieren oversteken door middel van 10 tallen bruggen. De meeste van deze bruggen zijn pareltjes en ook al erkende monumenten. Sommigen zijn eindeloos lang en kunnen wat hun schoonheid betreft zeker wedijveren met de Golden Gate Bridge van San Fran. Zo staken we de baai over die de rivier die van Portland komt als monding gebruikt. Ik denk dat ze 4 mijl lang is, zeker 100 meter hoog en in de afdaling het effect geeft van de Sirocco in Walibi om dan verder te rijden tussen het glinsterende water van de Pacific. Het ene moment geeft men in Oregon ons de zon en enkele mijlen verder schuift de mist weer voor onze energiebron en is het ineens 5°C kouder. De kusten zijn er om van te snoepen ( Bretagne en Normandië kennen hier zeker hun gelijken) en op de ruwe kusten waar soms dagen geen mensenvoet komt, liggen miljoenen boomstronken en volledig aangespoelde bomen die door de machtige golven op de kusten gegooid worden. Dit geeft een heel apart zicht en als je een kampvuurtje wil stoken op het strand is er geen enkel gebrek aan hout. Hier zo hoog in het Noorden kunnen we onze warme kleren goed gebruiken. Het is een heel groen mooi landschap maar het is toch eventjes schrikken als borden langs de weg ons waarschuwen dat 1 op 3 vrouwen in deze streek slachtoffer zijn van huishoudelijk geweld. Achter deze mooie ranches schuilt dus ook wel een niet zo leuk geheim. Op de (ondertussen) witte rotsen zit het vol meeuwen, aalscholvers, papegaaiduikers en de plaatselijke pinguins. Nu zijn we ondertussen aangekomen in onze 5de staat van de USA: de evergreen Washington met als doel het NP Olympic ( een geschenk van de zee). Overal groene bossen op de hellingen van de bergen en baaien ( is het misschien zo dat Noorwegen er zou kunnen uitzien?) De stadjes als Aberdeen zien er wat troosteloos uit en het volk een beetje stuurs ook al is dit maar een eerste indruk natuurlijk :-). De zon schijnt hier volop als we in de verte de eeuwige sneeuw en gletsjers op de bergen zien. Maar onze eindbestemming aan de kust brengt ons weer de eeuwige mistvelden van de Quinault indianen. Morgen gaan we verder op ontdekking in het regenwoud en hopen weer een beer, een zeeotter of eland te ontmoeten. ;-))

Oregon, een beschermd stukje strand en duinen vol met Quads en motoren?

Een dagje uitrusten aan de zee van Oregon om daarna verder te reizen naar Washington (niet DC, maar wel de staat Washington) Eerst gingen we op zoek naar de vuurtoren waar we in de buurt kamperen. Volgens de ranger van het Park moeten we eerst langs het meer waarvan ik dacht dat het een inham van de zee was en dan verder langs het strand naar omhoog. Het meer is mooi en ligt midden in de sparrenbossen. Bossen dat ze hier hebben: het is ongelooflijk en ook hier staan heel veel giants ( mammoetbomen) . Gisteren reden we langs de dreef van Giants. Het was of deze reuzebomen hier al eeuwig staan en ook zullen blijven staan. Het was mooi om te zien hoe de Highway 101 er mooi omheen werd gebouwd en de bomen elk ogenblik op de weg zouden kunnen stappen. Ze doen me een beetje denken aan de bomen in het bos van "In de ban van de ring" die op een bepaald ogenblik tot leven komen om Sauron te verdrijven uit ????(ik weet het niet meer hoe die stad noemde). Nu ja ik dwaal af hé, dus wij langs het strand dat een grote ontgoocheling was voor Arne want het was het strand van het meer :-( naar de vuurtoren. Hier hebben we een mooi zicht over de zee en krijgen we weer een deskundige uitleg over de grijze walvis die hier jaarlijks voorbijtrekt en waarvan er een 100 tal zijn blijven hangen voor de kusten van Oregon. En zoals het hoort moet je ze kunnen zien vanaf de plaats waar we nu staan. Ik had nog geen geluk maar Fanny is er van overtuigd dat ze er al zeker 3 gezien heeft:-) De grijze walvis is zo groot als een reisbus, wat wel maar 1/3 is van de blauwe vinvis maar toch al best indrukwekkend voor wie hem mag aanschouwen ;-). In de namiddag kunnen we Arne niet meer houden: die moet naar de zee om te zwemmen. Hou er rekening mee; er is hier in tegenstelling tot aan de Noordzee geen warme zeestroming maar een (ijs)koude zeestroming ( ideaal voor walvissen, maar nog niet zo voor onze Arne, die al snel komt zeggen dat je voeten bevriezen in het water ! Later in de namiddag zal hij er toch zoals een echte ijsbeer het hoort te doen een duik innemen<;

een snel berichtje vanuit een coffeeshop aan de kusten van Oregon

Gisteren nogmaals over de Golden Gate Bridge gereden en dan op weg voor 500 miles naar het Noorden. Het was een hele trip maar we zijn heel goed aangekomen en hebben van een verfrissende slaap genoten. 's ochtends werden we gewekt door de Steller Jay ( een prachtige blauwe gaai) en seffens nadat we lekkere pannekoeken gesmuld hebben gaan we de koude golven van de Pacific trotseren en weer uitkijken naar de grijze walvis.

The Painted Ladies, De California Academy of Sciences, de Twin Peaks en eindigen in de hippiewijk

We hebben weer lekker uitgeslapen vanochtend. Welgemutst en onder een stralend zonnetje namen we de bus om de mooie Painted Ladies te gaan bekijken ( vroegere huisjes van ontucht maar nu een trekpleister voor vele toeristen) We ontdekten mooie mozaïeken in de buurt en een marktje van lokale producenten met overheerlijke streekproducten. En dan op naar het Golden Gate Park waar er net een March was omwille van de Aidsslachtoffers ( meer dan 10% van de inwoners van San Francisco komt er openlijk voor uit homo te zijn) In het park dat mijlen groot is, is ons doel het natuurhistorisch museum zie ook www.calcademy.org Hier kunnen veel musea in België en omstreken een voorbeeld aannemen. Het is zeer mooi, ruim, interactief, modern,alle personeel is er super vriendelijk en het is maximaal ecologisch gerenoveerd ( overal zonnecelle voor de energiebevoorrading, een volledig groendak, aandacht voor recyclage ( zelfs de stof van oude levi's jeans zijn verwerkt in de constructie??) We genieten er van allerlei tentoonstellingen een reuze planetarium, miljoenen vissen, een heus tropisch regenwoud, een albino-alligator en wondermooie zeepaardjes. Na sluitingstijd beslissen we toch nog de Twin Peaks op te klimmen voor een uitzicht over San Fran. Er wordt wat gezweet in de klim naar de top maar het uitzicht is fantastisch ook al waaien we erbijna af. Van al dat geklauter kregen we reuzehonger en in de oude hippie wijk van Haight en Ashbury vullen we onze maagjes en vallen om van verwondering wanneer we even binnenstappen in een magazijn waar ze wel duizenden waterpijpen verkopen :-) Het is hier een beetje vergane glorie maar de geur van de hippies kan je hier nog altijd opsnuiven :-). Nu naar het hotel! Dat had je gedacht Aida wil nog eerst een trip met de Cable Car. Ja hoor het is haar gelukt en ze heeft zelfs mogen buitenhangen ;-O.
Morgen verlaten we San Fran en zoeken via de Highway 101 het Hogere Noorden op.

De Cable car, Levi's eco-jeans en een ijsje bij de wereldvermaarde Ghirardelli chocolademaker

Zittend langs het zwembad van het hotel waar de kids weer volle bak in zitten te spetteren en te genieten schrijf ik jullie over een zaterdag in San Francisco. De Fransciscanen waarnaar deze stad genoemd is heb ik nog niet ontmoet :-). We zijn de dag gestart met shoppen op de Union Square. Hier bevindt zich de originele Jeans Levi's store en daar de originele broeken hier onder de 30 dollar worden verkocht konden we ze niet laten liggen. We hebben waar het kon gekozen voor de Eco varianten. San Fran is echt wel een hippe stad ( een beetje Parijs en Barcelona samen) Het dient gezegd dat als ze in de US iets doen ze het goed doen. De muziek in de winkels is van schitterende kwaliteit en de etalages zijn meer dan de moeite waard om te zien. Daarna probeerden we de iets jongere versie van de cable tram. Leuk maar overvol. Vervolgens het geliefkoosde vervoermiddel van de kinderen: de kabel tram. En de kids die hangen met plezier aan de buitenkant ook al lijkt dit wat griezelig, het is dolle pret voor hen. Berg op, berg af. Door China town , (s) Nobs Hill, Russian Hill brengen de beren van bestuurders ( ook vrouwen) ons met hun krachtige handen veilig de heuvels over. We bezoeken het cable Car Museum en zien hoe vanuit één centrale plaats de vier lijnen waarop deze mooie voertuigen gevoed worden door de ijzeren kabels die door de stad getrokken zijn. We springen weer op de volgende cable car en zoeven nu naar beneden naar de baai. Hier is een strandje waar we in de zon kunnen picknicken. Wandelend over de pier zien we hoe vrijetijdsvissers er krabben maar ook roggen opvissen. De Golden Gate Bridge bevindt zich nog steeds in de San Francisco Fog ook al baadt de rest van de stad in de zon. De mist hier is een heel speciaal fenomeen. Waar de hitte van het binnenland 30 tot 40 °C de koele zeelucht van de Stille Oceaan ontmoet onstaat er mist, mist die hier fog genoemd wordt. En daar San Fran ingesloten ligt tussen de Oceaan en zijn baai is er heel vaak in de zomermaanden heel veel mist. Vandaag hadden we heel veel geluk met het zonnetje maar de GGBridge die over de baai loopt kon niet genieten van de zon. In de baai zwemmen naast roggen, krabben, heel veel mensen tussen de zeeleeuwen. En het geeft een heel leuk zicht wanneer je de pelikanen met zijn tienen achter elkaar over de golven ziet zweven. We lopen nog even langs het Ghirardelli center en schuiven aan bij de reeds meer dan 140 jaar actieve italiaanse chocolade- en ijsmaker met dezelfde naam. Het is vrij duur maar je krijgt hier echt wel het heerlijkste ijsje dat ik de laatste jaren heb geproefd. Smullen dus maar en kijken naar de vele fietsers en ook de Green boys die je met hun fietstaxi's willen vervoeren. Voor de terugweg is het te druk met de cable car en nemen we de bus. Dit is ook hier een echte multiculturele stad. Waar doen we als Vlamingen toch moeilijk over als je ziet hoe hier iedereen van welke komaf dan ook heel vredevol naast elkaar leeft en vaak zijn eigen taal spreekt op de bus, op de straat zonder dat de rest zich daar ook maar ietsje pietsje aan stoort. Zelfs op straat zie je verkeersborden en aanduidingen in meerdere talen. Dit is een stad die leeft en bruist en de toekomst positief tegemoet kijkt. Je ziet hier vrij veel daklozen en het is zeker niet allemaal rozengeur en maneschijn. Seffens weer de stad in op weg naar een leuke ontmoeting en een mooi uitzicht. Hou je goed daar in belgium :;-)