We wilden eens lekker de wildernis in trekken maar dat was in Glacier NP niet zo vanzelfsprekend. Om 7.00 u 's ochtends aan het rangerstation gaan staan en hopen dat je een permit krijgt om naar je favoriete plek te gaan (er mogen maar 4 tentjes per plaatsje afgeleverd worden per nacht en wild kamperen is volledig uit de boze met al de wilde dieren hier) Ik krijg niet de permit die ik wou maar de vriendelijke rangster met de neusbel stelt een andere mooie wandeling voor naar het Glenn lake 10,3 mijl ( een kleine 17 km) bergop, bergaf. Maar vooraleer ik de permit in handen krijg moet ik eerst een video van 15 minuten zien met alle tips en trucs in het geval je een Grizzly beer ontmoet, een bergleeuw, wolven en andere wilde dieren en vooral wat je allemaal moet doen om te voorkomen dat je ze ontmoet. Ook hoe je eten, zeep, tandpasta moet opbergen en wat je daarvoor allemaal nodig hebt. In de video doen ze er geen doekjes om en als je dan nog geen schrik hebt en er toch mee door wil gaan moet je dit alles nogmaals ondertekenen. Met toch wel een iets kleiner hartje dan eerst vertrekken we op tocht. Normaal moet je je in de natuur stil houden, maar hier moeten we roepen en zingen want deze dieren gaan je dan uit de weg. Het idee dat je met een wapen bij ons een reservaat in zou gaan is al helemaal te gek, hier wordt dat je ten sterkste aangeraden en iedereen heeft hier pepperspray op zak?? Een wapen hebben we niet en pepperspray verkopen de rangerstations, maar na wat twijfelen doen we dat toch niet. Ze mogen dan nog zo gevaarlijk zijn de grizzlys er zijn grenzen vinden wij :-) Met ons zakmes op zak en onze luide stem zal het toch ook wel lukken ? En om iedereen alvast gerust te stellen: we hebben het gehaald :-) Het was een fantastische, spannende tocht, die startte aan de douanepost met Canada en gevoelige lezers kunnen nu maar beter stoppen met lezen!!! Het eerste wat we zien zijn de borden die ons waarschuwen voor de grizzlys, daarna trotseren we het vreselijke muggenbos. Ondanks de bugspray werden we dadelijk aangevallen door miljoenen muggen die dwars door je kleren heen prikken. Zingen en deze muggen geeft een bizarre combinatie in je mond . Daarna moesten we een wilde stroom met een waterkolk over waarin Milan een takje kon laten verdwijnen. We waren nog niet goed deze beek :-) over of laps daar had je het al: de eerste voetafdrukken van de Grizzly ( en ze waren supervers). We zijn ondertussen echte sporenzoekers geworden. We herkennen de sporen van de beren, maar ook van de Elk (groot edelhert), Deer (hert), Moose (eland), enz (zelfs hun uitwerpselen hebben geen geheimen meer). We volgen de rivier stroomopwaarts en doorkruisen enig mooi weides vol met prachtige bloemen. Nog nooit zagen wij zoveel wilde echinacea's. Onderweg (waarschijnlijk door het vele handengeklap) verliezen we wel onze eerder gevonden verrekijker en komen we bij een heuse hangbrug over een echte wilde rivier. Het is een echte wiebelbrug, maar Aida vindt ze nog niet hard genoeg wiebelen en moet in het midden van deze rug waar je één per één over moet toch nog wat extra beweging erin krijgen. Als ouder onderga je dan wat extra angsten alsof het al niet spannend genoeg was. We picknicken maar stappen dan snel verder want het wordt verraderlijk grijs. En met nog anderhalf uur te stappen, begint het toch zeker te bliksemen. Al zingend houden we de moed erin en als we onze tenen niet meer voelen, bereiken we onze overnachtingsplek. Vooraleer de tent op te kunnen zetten, moeten we eerst al ons eten ophangen aan een ijzeren constructie 5 meter boven de grond. Terwijl we hiermee bezig zijn, komt er allemaal gebrom uit het struikgewas. Snel die tent opzetten 100 meter verder en allen daarin een partijtje kaart spelen. Het toilet is hier een echte afgeschermde hudo die verplicht moet gebruikt worden: dus niets in de vrije natuur. Eten doe je ook op een vastgelegde plaats ver van je tent ( er mag geen enkele geur van eten in je tent of je krijgt bezoek) We maken nog een avondwandelingetje om de bergen te bewonderen en te turen over het meer vol zwart witte eendjes. Dan nog wat nakletsen in de tent en slapen. Aida en Patrick slapen heel goed; de anderen worden wakker gehouden door wolvengehuil, geblaf van coyotes en geritsel omheen de tent?? (commentaar van Fanny: ik vond het zelf een heel mooie rustige plek, maar je voelt je inderdaad heel klein en nietig ineens als je alleen maar die tent hebt...Voor mezelf kan ik de 'gevaren' relativeren, maar het is anders voor de kinderen en een ander gevoel voor mij met de kinderen erbij: ik lag dus ook stukken van de nacht te luisteren....). Arne en Milan zijn er zeker van dat er roedels wolven aan de overkant van het meer doorgetrokken zijn en dat ze zelf een Elk hebben opgejaagd ( wat is de fantasie toch fantastisch vooral als we van een echte dierenkenner die hier ook overnachtte, horen dat deze geluiden afkomstig waren van de eendjes die we op het meer zagen en die bijna perfect het geluid van de wolven kunnen nadoen) Maar het wilde westen is nu echt in onze kindertjes hun hoofden geslopen en overal zien ze sporen van deze dieren. Op onze terugweg stoten we op hele verse sporen van elanden en beren, maar we zien ( gelukkig maar oef) ze niet. Fanny ziet nog een bobcat (ook op hol geslagen fantasie???) en ik vooral veel muggen in het muggenbos. Maar we overleven deze mooie tocht van 33 KM en hebben weer ongelooflijk veel bijgeleerd in dit ( ik weet het ik begin te zeuren) enig mooie Glacier NP. Van de ranger ontvangen onze 3 helden weer een certificaat van junior ranger en leggen de eed weer af. We rijden nog een stukje op weg naar Yellowstone NP en overnachten na een autotocht doorheen het indianenreservaat van de zwartvoeten in Great Falls.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten