We zijn terug waar alles begon of een tocht van 3150 naar 660 meter hoogte

Ja, ik schrijf het met pijn in het hart, maar de cirkel is rond. We zijn terug in Las Vegas :-( 52 dagen geleden leek dit zo ver weg. Even hebben we eraan gedacht om morgen gewoon opnieuw te beginnen. Naar de Pacific te rijden, een weekje in Clisham uit te rusten en dan terug op verkenning te gaan in dit grootse land. Maar de cavia's, de school, het werk, de zwemvijver en de familie en vrienden hebben het gewonnen :-): morgen vliegen we als alles goed zit terug naar België. (iemand zal toch eens moeten zorgen dat er een regering komt:-O)

Maar eventjes terug naar vandaag. Vorige nacht was een beetje een rusteloze nacht want de natuurgoden hier hebben ons met een urenlang vuurwerk en gegrommel uitgewuifd. Van heel de vakantie hebben we nog nooit zoveel regen gekregen en de grond onder onze voeten zo horen daveren. Ik denk dat er vorige nacht in Bryce canyon wel enkel Hoodo's gesneuveld zijn. Onze teepitent heeft het oerdegelijk volgehouden en wij zijn allemaal heel droog gebleven, wat niet van alle andere kampeerders kan gezegd worden. We hebben ook een heleboel kampeerspullen( oa. de voetbal van Milan) achtergelaten op de kampplaats op het "take some and leave some" tafeltje die gewoonweg niet meekunnen op het vliegtuig. We rijden richting zuiden en passeren nog even het National monument van Ceder Breaks met 3155 meter in één klap het hoogste punt van onze reis. Het is hier nauwelijks 15°C als we een wandeling maken langs het natuurschoon dat deze subalpine omgeving ons te bieden heeft met zijn hoodoo's die een etage hoger zijn dan deze van Bryce canyon. We ontmoeten op ons pad nog heel wat Chipmunks, chicarees, bergmarmotten en ander moois. We genieten voor de laatste maal van de wilde bloemenpracht van kleine zonnebloempjes, gentiaantjes, lupines, akeleien, enz. In de namiddag verlaten we deze plek en laten ons met de auto 2500 meter vallen naar het dal. Van een groene oase terug naar de woestijn, van nauwelijks enkele wandelaars naar een miljoenenstad, van 57°F naar 108° F ( per 9°F komt er 5°C bij) We geraken zo een stuk boven de 40°C. In Las Vegas is de gekte er nog steeds. We zwemmen weer in de tank tussen de haaien en eten ons buikje rond. Iedereen van ons vindt het een beetje onwezenlijk dat we nu terug hier zijn. Gedurende 52 dagen hebben we lief en leed met elkaar gedeeld in een overweldigende natuur. We hebben veel plezier gehad maar ook af en toe een stevige ruzie. Maar één ding is zeker: we hebben samen een ongelooflijke reis gemaakt die we iedereen kunnen aanraden en wij alleszins nooit zullen vergeten. We hebben jullie proberen mee te laten genieten van dit alles en hopen dat we jullie allemaal goesting deden krijgen om ook in de natuur ( hoeft zeker niet in de USA) op verkenning te gaan. Ik geef tot slot nog enkel cijfertjes over onze reis die zeker niet alles zeggen maar toch al een beetje. Hou je vast, hier komen ze:

We
-verbleven in 9 staten van de USA (reden door 11 staten). We zagen dus maar een kwart van de USA :-)
-verkenden 15 nationale parken, 3 nationale monumenten en 1 tribal park
-liepen door 2 miljoenensteden
-zagen de Pacific in al zijn pracht in Gualala en tussen de St Juan Islands
-we reden 7380 miles met de auto ( +/- 11500km)( ai ai ai dat wordt samen met de vliegreis een immense ecologische voetafdruk, maar de intensie is er om al deze CO2 uitstoot te compenseren ook al gaat het ons een fortuin kosten)
-zagen volgens de statistieken van Milan 15 beren, 205 kleine knaagdieren ( eekhoorns, chipmunks, pica's, enz), 18 marmotten, 600 bizons, 5 elanden, 1 mountain Lion, 52 bruine en 7 witte pelikanen, 9 Orca's, 4 wolven, 1 vos, 40 pronghorns, 100 zeehonden, 50 zeeleeuwen, 62 elken, 20 Coyotes, 2 walvissen, 5 zeearenden, 25 visarenden, 40 gouden arenden en duizenden sterren.
-kampeerden 27 maal en sliepen 25 maal tussen 4 muren.
-aten 6,5 kg spaghetti
-gingen 14 maal op restaurant
-dronken 400 liter water
-waren op 60 meter onder de zeespiegel en 3155 meter erboven of een verschil van 3215 meter
-de meest tegengekomen plek was Inspiration point en hidden valley.
-alle jongens verloren of braken hun zonnebril
-trokken 3800 foto's

En vooral: we hebben ontzettend veel gezien, gevoeld, geroken, geproefd en geleerd.

Het was super, fantastisch en zeker voor herhaling vatbaar.

Tot Gauw, de prinsjes en prinsesjes

Hoodoo's, Prairiehondjes en Dark Rangers

Je zal ons gek verklaren, maar toch we maakten hier in Bryce Canyon Np meer dan 300 foto's. Het landschap van de uitgesleten rim heeft iets betoverend. Het is alsof je in een sprookjeswereld stapt (een gedeelte noemt niet voor niets fairyland) maar dan ééntje die door de natuur werd geboetseerd en waar 200 nachten per jaar koning vorst heerst. We zitten hier op een hoogte tussen 2400 en 2750 meter hoogte. Die hoogte maakt dat het hier wat temperatuur betreft veel aangenamer is dan in Zion NP dat toch een 1000 meter lager ligt en de Grand Canyon die nog een trapje lager kan teruggevonden worden. Deze 3 vormen trouwens 3 van de 7 trappen van wat ze hier de Grand Staircase noemen en die je als je aan Rainbow Point en Yovimpa Point staat mooi kan onderscheiden. Op deze punten zie je over een gebied dat zo groot is als België. Wat zal ik dat missen die ruimte, die vergezichten. Jullie voelen het al ik ben hier nog niet weg en ik heb al heimwee :-(. Even terug naar Bryce Canyon NP. Voor wie ooit naar West USA komt: dit mag je niet missen. De Hoodoo's, de grotto's zijn hier met duizenden aanwezig. En hun kleurenpracht schakeert tussen rood, oranje, roze, geel en wit. Hier en daar ertussen staan groene denneboompjes en struikjes met aanlokkelijke blauwe besjes. We hebben er boven gelopen over de Rim Trail, we hebben er tussengelopen , we hebben er onder doorgelopen en zelfs opgeklommen. Enig in hun pracht en puur genieten voor het oog. Het is een mooie en waardevolle afsluiter van onze nature trail geworden ook al gaan we morgen vooraleer naar Las Vegas te trekken nog even langs Cedar Breaks National Monument ( geen NP) maar volgens de mensen hier moet je dit gezien hebben als perfecte aanvulling op Bryce NP.
Maar Bryce is meer dan alleen maar de Hoodoo's. Het is ook een enorm rustige plek als je niet aan de rim bent. Je kan hier genieten van alle kleine knaagdiertjes die we op onze reis al ontmoet hebben en ook het met uitsterven bedreigde Utah Prairie hondje dat lekker rechtop zit te knabbelen in de Meadow niet ver van onze kampplek. Hier zitten ook heel wat Pronghorns ( antilopes) en herten die je aankijken vanuit de graskanten vanwaaruit ze plotseling de weg komen oversteken. Hier in Bryce zitten ook de DARK RANGERS en wordt de DARK WARS volop gevoerd. Ik zie je al denken: waar is hij nu weer over bezig?? Hier op deze plek is het ideaal om naar de sterren te kijken: omwille van de hoogte maar ook omdat er heel weinig lichtvervuiling is ( Men zit hier op de schaal op 7,4 voor wat duisternis betreft, voor België denk ik dat we al blij mogen zijn als we 2,5 halen) Het gevolg is dat je hier op een heldere nacht met je blote oog 7500 sterren kan zien, een immense Milky Way met zelfs de zwarte middenberm ertussen en ook enkele andere sterrenstelsels . Maar zoals het met alle mooie dingen gaat, ook dit is bedreigd door de kleine stadjes in de buurt die steeds meer nachtverlichting plaatsen en de enorme amerikaanse verlichte reclameborden. En om zich hiertegen te verzetten is de Dark Wars gestart door een aantal rangers die zich de dark rangers noemen en die groot en klein proberen te overtuigen van het belang van de duisternis. En ik moet zeggen: ze zijn heel overtuigend en verbinden dit verhaal heel mooi met het probleem van de klimaatopwarming en de gezondheid van de human being. Voor de kids was de uitleg soms te wetenschappelijk (trouwens ook voor de 2 vertalers van dienst :-)) Maar na de uitleg mochten ze door reuzesterrekijkers echt naar de sterren kijken. Dat heeft indruk gemaakt al was het vorige nacht niet zo'n heldere nacht. Milan wordt zeker een sterrenfan. Hij vond de maan (ook al is dit geen ster!!) met al haar kraters zo mooi dat hij alvast begonnen is met te sparen voor een sterrenkijker. En zeg zelf, wat kan er nu eenmaal mooier zijn dan in zo'n betoverend landschap te kunnen turen in die immense uitdeinende ruimte vol met miljarden lichtjes?

In het land van god ( Zion NP) dat dreigt verloren te gaan door de overvloed aan niet milieubewuste bezoekers

Ik begrijp nog altijd niet hoe sommige mensen in deze woestijn ooit op deze plekken hebben kunnen leven. De schoonheid is inderdaad immens en als je hier enkel bent om je te ontspannen en heel veel water bij je hebt, kan je dit gebied inderdaad beschouwen als het land van God. Maar ik vermoed dat de Mormonen die dit land zo noemden heel erg hebben moeten zoeken naar water en veel zo niet alle tijd moesten stoppen in het irrigeren en vruchtbaar houden van de grond. Overal waar je kijkt, zie je witte en roze rotsen oprijzen (soms 1000 meter boven je hoofd). Loodrechte wanden die, als er een spleetje is, toch begroeid worden door een struikje, een gouden Akelei, een Juniper tree en vele cactussen of Yuca's. Deze rotsen, wanden (o.a. uit zandsteen) zijn hier en daar nat en beginnen te wenen ( weeping walls). Het dagen maar soms ook jaren opgestapeld regenwater in deze rotsformaties komt vrij en creëert dan kleine watervalletjes met verticale hangende tuinen (misschien moeten we dit eens proberen op de zandsteen van de Sint Romboutstoren het zou een heel ander zicht zijn :-)) en poeltjes waar het krioelt van leven. Heel kleine oases in een woestijn. Sommige van die tranen (druppeltjes) zijn 4000 jaar onderweg in de rotsen vooraleer ze leven geven aan de kikkers, libellen, reeën en heel veel plantjes. Als je dan onder zo'n wenende muur staat en je voelt in de hitte (in de schaduw 38°C; in de zon loopt dit op tot boven de 50°C) die druppels op je vallen dan voel je je heel rijk en begrijp je de mormonen al beter als ze na tochten door de woestijn eindelijk zo'n oase ontdekten. De kilometerhoge rotsen hebben hier ook allemaal bijbelse namen (o.a. Abraham, Isaac, Jacob: de 3 patriarchen) Je zal begrijpen dat deze kleine ecosysteempjes heel kwetsbaar zijn. En onze 3 juniorrangers bewaken dit al heel sterk en zijn dan ook boos wanneer ze een andere bezoeker zien inscripties maken op de rotsen, afval gulzig rondstrooien op deze plek en in zo'n poeltje zich als het ware douchen en rondzwemmen. Vandaag zagen we zelf zo'n poeltje waar de kikkervisjes van een zeldzame kikker in rondzwommen (en vooral lucht hapten) met een olielaagje bedekt (zonnecrème, en allerlei parfums van de handen en voeten). Het is niet dat er geen sensibilisatie hieromtrent is. Overal word je duidelijk gemaakt dat je die poeltjes niet mag aanraken, je op het pad moet blijven, geen sporen mag achterlaten. De boetes zijn ook enorm (van 250 dollar tot 10000 dollar bij één overtreding, zelfs 1 jaar gevangenisstraf) maar ze worden niet afgedwongen. Dit is iets wat we hier in de USA wel meer gezien hebben: eindeloos veel regeltjes en straffen maar zelden ooit een ranger, sheriff of verantwoordelijke die erop toeziet. Hetzelfde met de snelheidsbeperkingen. Ik had de boodschap (staat trouwens ook in alle gidsen) meegekregen dat men daar zeer strikt op was en de mensen zich hier daar heel goed aan hielden. Dit is echter niet (meer) waar. Waar ze kunnen, zoeven ze ver boven de maximumsnelheid langs je heen. Raar toch voor een land waar Law en order zo belangrijk geacht wordt. Maar terug naar Zion NP waar we tot aan een canyon wandelden die je alleen maar doorkon door in het water te stappen. Waar er hagedissen zitten die vleeseters zijn. Waar een ree met een kleintje je recht in de ogen kijkt. Waar er shuttle bussen zijn die om de 8 minuten je brengen naar waar je wil en zo een reductie van 2/3 CO2 bereiken. Waar een bezoekerscentrum is dat op volledige natuurlijke wijze een koelsysteem laat draaien. Waar er urinoirs zijn die geen druppel water meer gebruiken en toch heel fris ruiken. Waar er reuzegrote gele en rode vlinders zijn. Waar de honingvogeltjes aan de nectar zuigen van de reuzebloemen. En waar je langs de rivier naast de eekhoorns rustig kan picknicken in de schaduw van de ratelpopulier. Dat is het land van God (Zion NP). Morgen trekken we terug naar Bryce Canyon voor onze laatste 2 dagen in een NP. Onze cirkel is bijna rond. Het is een beetje vreemd als we nu terugkijken: het lijkt allemaal zo snel gegaan, ook al ligt de Grand Canyon waar alles begon reeds zo ver in ons geheugen (maar in afstand dichtbij, op zo'n 80 mijl. Maar één ding is zeker: we hebben ongelooflijk veel geleerd, gezien, gehoord, geroken en gevoeld. Tot binnenkort.

Capitol Reef het vergeten NP en sunset in Bryce Canyon

Hier zijn we dan aan de voet van Zion NP ? Mensen die de streek een beetje kennen zullen zeggen dit klopt niet want Capitol Reef en Bryce liggen een eind weg van Zion. En toch! We vertrokken deze ochtend al vroeg aan Lake Powel ( Het was er om 7.00 am al zeker 35 °C in onze tent). We begonnen aan een mooie tocht door de woestijn na nog een laatste blik over de Colorado en de Dirty Devils River. Onderweg langs woestijnstadjes kwamen we ook bij een organic farmer die ons heel lekker brood, geitenkaas en een meer dan zongerijpte meloen kon aanbieden. Ook al valt er maar 6 cm regen per jaar in deze streek. Maar er zijn oases. En zo eentje vind je ook in Capitol Reef NP. De mormonen hebben hier zo'n 120 jaar geleden het paradijs op aarde gemaakt dankzij een bron, 2 rivieren en heel wat irrigatie. Fruitbomen dat ze hier hebben!, ze zouden er in Haspengouw jaloers op kunnen zijn. Maar Capitol reef NP is vooral bekend van de The Waterpocket Fold. Een plooi in de aardkost die de gesteenten zeer hoog de lucht heeft ingeduwd toen de aardkorsten hier over elkaar bewogen. Het resultaat na vele jaren van erosie door water zijn de mooie regenboogkleurige rotsen en de domes.En tussen deze rotsen wordt het water samengehouden in kleine holtes in en tussen de gesteenten en rotsen net als waterzakjes ( waterpockets) We bezoeken de natuurlijke brug en genieten daar van de rust en stilte onder dit bouwwerk van de natuur. We picknicken in de schaduw van de boomgaarden vooraleer we de scenic drive nemen die ons voert naar de Grand Wash. Zandbeddingen die er zeer droog bijliggen en waar een mountain lion wel eens een zandbad wil nemen maar die in een mum van tijd bij een onweer kunnen veranderen in kolkende rivierbeddingen die dan deze machtige dalen verder uitbouwen en bridges en arches achterlaten. We toeven iets te lang in dit pardijs tussen de muren van een zeer nauwe canyon. En na een lekker home made ijsje dat met plaatselijke vruchten is bereid, vervolgen we onze rit over hoogtes en laagtes, tussen canyons en aspen bossen, langs velden en zandvlakten op weg naar Zion NP. Maar op onze route daarnaartoe passeren we rakelings langs Bryce canyon. We kunnen het niet laten en pikken er aan sunset point een sunset mee! Enig mooi deze piekjes en kleuren. Geniet ervan en tot morgen!

In Monument Valley een pijl kopen van de navajo ( Diné) en klimmen over roze zandsteen naar de natuurlijke bruggen.

Ik schrijf dit aan Lake Powel om een uur of 11.00 PM. Omgeven door de rode bergen en boven mij eindeloos veel sterren en de melkweg. Het is hier nu nog 90 ° F ( 32 °c ) en op de achtergrond heb ik een concert van duizenden krekeltjes. Met 10 tallen doen de vleermuisjes heel veel moeite om de mugjes van mij weg te houden maar dat lukt niet altijd :-(
We verlieten Mesa Verde op zoek naar andere heilige plaatsen van de Native Americans. Eerst kwamen we langs het 4 staten punt ( Colorado, New Mexico, Arizona en Utah) Dan verder naar Monument Valley die bij uitstek zo'n heilige plaats is . Het is ook een plaats waar elke Amerikaan en toerist moet geweest zijn( wij ook dus). Maar als je daar abstractie van maakt dan is dit echt wel een mooie geheimzinnige plek. De rode rotsen die als monumenten opduiken in het landschap zijn heel groots en stralen in het zonlicht. Je voelt je hierbij ook weer heel klein. Ik waag een poging om de onverharde weg te berijden. Maar moet de poging staken na enkel mijlen omwille van de te diepe putten die hierin geslagen werden door de 4X4 en de Pick ups die 100 toeristen rondrijden in dit magische landschap. Het visitor center is vernieuwd en geeft heel wat uitleg over de Navajo ( Diné) die hier wonen en dit NP besturen. We genieten van de mooie uitzichten en bezoeken dan de markt met heel wat Diné selfmade producten. Het zijn meestal de diné vrouwen die deze standjes uitbaten en hun juwelen en ander handwerk proberen te verkopen. En ja, het kind in mij kon niet weerstaan om één pijl te kopen (ééntje met kraaltjes, veren en een echte stenen punt waar je als kind van droomt om ooit te hebben en die door de lucht klieft als een zeearend :-))
Na de drukte van Monument Valley verdwijnen we op de route 261 van Mexican Hat naar Natural Bridges National Monument. Onderweg zijn we al veel wegen tegengekomen waar hard aan gewerkt wordt ( dit in het kader van Putting America on work van Obama) maar hier heeft men er blijkbaar voor gekozen om de weg naar de pas onverhard te laten. De weg is 32 mijl lang en net op het stijle stuk van 3 mijl is hij een dirt road. Geen probleem: we klimmen met meer dan 10% en via haarspeldbochten naar boven en krijgen daar een eindeloos uitzicht over Monument Valley en the land of Gods ( nergens in de gidsen staat dit vermeldt, maar deze route is een echte must als je ooit naar hier zou afzakken) Daar we geen flauw iee hebben over waar we straks zouden kunnen gaan kamperen beslissen we maar alle leuke dingen die we tegenkomen op onze weg te bewonderen. Natural Bridges Monument is er zo ééntje en brengt ons bij de natuurlijke bruggen die in deze witte canyon werden uitgesleten. Ze zien er een beetje uit als de Arches van enkele dagen geleden maar hun ontstaan is te wijten aan de stroomjes ( onder hen) en niet aan de erosie van wind en zout. We dalen af in de canyon en kijken naar omhoog naar de SIPAPU bridge ( sipapu weet je nog van gisteren: de verbinding tussen de geestenwereld ( 1e wereld)en de fysieke wereld 2e wereld) Over laddertjes en trappen klimmen en dalen we tussen roze en witte zandstenen met voor onze voeten de hagedisjes die wegspringen en boven onze hoofden wel 6 kalkoengieren die cirkelen in de blauwe lucht. Het is een klein National Park ( eigenlijk een monument) en het is hier superrustig maar we zijn heel blij dat we er niet zomaar aan voorbijgereden zijn. Het is al 6.30 PM als we hier vertrekken op zoek naar een kampeerplek. We rijden bijna alleen over de wegen met rondom ons de vlammende rotsen van rode bergen en in de diepte de kloven van de witte canyon. Het lijkt hier wel een stuk vergeten wilde westen. En zo belanden we dan in Hite aan Lake Powel ( een meer dat immense proporties heeft en ontstaan is uit de afdamming van de Colorado rivier, je weet wel die van de Grand Canyon) Hier in dit immense landschap kamperen we haast alleen. Maar nu ga ik nog een beetje naar boven kijken naar de vele valllende sterren die je hier met hun staart van Noord naar Zuid kan bewonderen. Slaap zacht.

Over moeder aarde en vader de hemel

Mesa Verde (het groene land) een plaats waar tot in het jaar 1300 duizenden indianen woonden en leefden van jacht en daarna van landbouw. Het was een matriarchaat waarbij de naam van de vrouw bepaalde tot welke clan je behoorde. Het is en was een groen land op een hoogte tussen 2200 meter en 2500 meter dat vol lag van seep waterbronnen die ervoor zorgden dat hier grote en prachtige dorpen werden gebouwd onder de overhangende rotskliffen. Wij hadden het geluk van Cliffpalace samen met een indiaanse ranger te kunnen bezichtigen. Clyde is een Navajo indiaan die op zeer korte tijd ons kon onderdompelen in de levenswijze en visie van de indianen. Hij wist ons te vertellen dat cowboys heel slecht konden zien ( bewijs hiervoor haalde hij uit de westerns waar 100 maal geschoten moet worden vooraleer er een schot raak is:-) Het waren Cowboys die in de late jaren 1800 deze plek ontdekten en dachten dat het een paleis was onder de Cliff. Maar het was een plek waar een 150 à 200 indianen hadden geleefd in harmonie met hun omgeving. Waar ze met hun clan bouwden aan deze dorpen, manden maakten, mais en bonen maalden, juwelen ontwierpen en hun spirituele rites hadden. Hiervoor hadden ze Kiva's met de Sipapu ( een kleine holte in de bodem) die hen verbond met de 1e wereld (onderwereld)de wereld waar alle geesten ( zielen, souls) van alle mensen, dieren, planten en dingen samen leefden in evenwicht. Aan de andere zijde van deze holte was de 2e wereld ( waar al deze zielen een fysieke gestalte aannamen ( sommigen planten, sommigen dieren, anderen dan weer mensen) Het logische gevolg van deze verbondenheid tussen de 2e werelden was dat als de indianen planten of dieren gebruikten om zich te voeden dat ze zich hiervoor dienden te verontschuldigen bij de zielen die in deze vorm in de bovenwereld waren gekomen. Nooit werd er zo teveel aan planten of dieren gedood om het evenwicht niet teveel te verstoren. Het was een cultuur van genoeg en niet van steeds meer. Ze leefden van alles dat de moeder aarde hen gaf.Ze verbouwden het land en verzorgden hun gewassen. Maar dit kon niet zonder de zon, de regen en de lucht (vader) De vader gaf dit aan de moeder en zo kon alles groeien. In dat besef werden wij rondgeleid door deze bijzondere plekken. Als afscheid van Clyde mochten we zeker niet applaudiseren want door te klappen maak je alles kleiner en sla je alles in elkaar. Een stralende glimlach en samen verder zorgen voor moeder aarde was het mooiste wat we hem konden geven voor de kinderen van onze kinderen.
We werden er allemaal stil van en langs de ladder van de junipertree klommen we terug naar onze auto's. De kids begrepen (ook al hadden ze niet alles kunnen verstaan) dat dit een boodschap was voor de toekomst en dat we heel dankbaar mogen zijn dat we in deze natuur hebben mogen genieten.

Over de adembenemende tuin van de duivel en vele andere mooie Arches in het Arches NP

Ze raden je hier aan om 's ochtends om 6.00 op stap te gaan omdat het anders te warm dreigt te worden in de duivel zijn tuin. Ja, hij kan wel een serieus vuurtje stoken die rode duivel in zijn bakoven. Het kan hier op sommige dagen in het rode zand tot 120 °F worden ( een kleine 50 °C). Zo vroeg dat halen we niet meer, maar om 8.30u zijn we toch al op pad met 6 liter water en heel veel zin om de mooie bogen in dit landschap te ontdekken. ( Voor alle duidelijkheid en om de onrust weg te nemen, de duivel had geen goede dag vandaag hij heeft maar gestoookt tot 95 °F= 35°C)
En we hebben door het rode landschap van zand en rotsen heel wat bogen kunnen bewonderen. Natuurlijke triomfbogen die hier gevormd worden door wind en water. Nergens op aarde staan er zoveel bij elkaar. We kijken onze ogen uit bij skyline arch, tunnel arch, pine tree arche, landscape arch ( deze is meer dan 93 meter lang en er wordt gevreesd dat hij één van de volgende jaren door zal breken) de navajo arch, de Dubbel O arch waar je onder en zelfs op kan gaan lopen, de black arch, de delicate arch, de dubbel arch, de north en south window, enz. De tochten zijn inderdaad niet eenvoudig. We lopen over de kammen van de rode rotsen en klauteren soms met handen en voeten verder over de paden. Om de 500 meter stoppen we om te drinken, maar het is meer dan de moeite waard. Arne heeft het er het lastigste mee maar als we bij de tocht naar de delicate arch het natuurwonder zien dan ziet hij het weer zitten. Aida zegt zelfs dat als ze het niet zou gezien hebben haar hart zou gebroken zijn :-). Het was dus weer een schitterende warme dag die we eindigen in Cortez want morgen gaan we in Mesa Verde op bezoek bij de indiaanse cultuur.