Ik begrijp nog altijd niet hoe sommige mensen in deze woestijn ooit op deze plekken hebben kunnen leven. De schoonheid is inderdaad immens en als je hier enkel bent om je te ontspannen en heel veel water bij je hebt, kan je dit gebied inderdaad beschouwen als het land van God. Maar ik vermoed dat de Mormonen die dit land zo noemden heel erg hebben moeten zoeken naar water en veel zo niet alle tijd moesten stoppen in het irrigeren en vruchtbaar houden van de grond. Overal waar je kijkt, zie je witte en roze rotsen oprijzen (soms 1000 meter boven je hoofd). Loodrechte wanden die, als er een spleetje is, toch begroeid worden door een struikje, een gouden Akelei, een Juniper tree en vele cactussen of Yuca's. Deze rotsen, wanden (o.a. uit zandsteen) zijn hier en daar nat en beginnen te wenen ( weeping walls). Het dagen maar soms ook jaren opgestapeld regenwater in deze rotsformaties komt vrij en creëert dan kleine watervalletjes met verticale hangende tuinen (misschien moeten we dit eens proberen op de zandsteen van de Sint Romboutstoren het zou een heel ander zicht zijn :-)) en poeltjes waar het krioelt van leven. Heel kleine oases in een woestijn. Sommige van die tranen (druppeltjes) zijn 4000 jaar onderweg in de rotsen vooraleer ze leven geven aan de kikkers, libellen, reeën en heel veel plantjes. Als je dan onder zo'n wenende muur staat en je voelt in de hitte (in de schaduw 38°C; in de zon loopt dit op tot boven de 50°C) die druppels op je vallen dan voel je je heel rijk en begrijp je de mormonen al beter als ze na tochten door de woestijn eindelijk zo'n oase ontdekten. De kilometerhoge rotsen hebben hier ook allemaal bijbelse namen (o.a. Abraham, Isaac, Jacob: de 3 patriarchen) Je zal begrijpen dat deze kleine ecosysteempjes heel kwetsbaar zijn. En onze 3 juniorrangers bewaken dit al heel sterk en zijn dan ook boos wanneer ze een andere bezoeker zien inscripties maken op de rotsen, afval gulzig rondstrooien op deze plek en in zo'n poeltje zich als het ware douchen en rondzwemmen. Vandaag zagen we zelf zo'n poeltje waar de kikkervisjes van een zeldzame kikker in rondzwommen (en vooral lucht hapten) met een olielaagje bedekt (zonnecrème, en allerlei parfums van de handen en voeten). Het is niet dat er geen sensibilisatie hieromtrent is. Overal word je duidelijk gemaakt dat je die poeltjes niet mag aanraken, je op het pad moet blijven, geen sporen mag achterlaten. De boetes zijn ook enorm (van 250 dollar tot 10000 dollar bij één overtreding, zelfs 1 jaar gevangenisstraf) maar ze worden niet afgedwongen. Dit is iets wat we hier in de USA wel meer gezien hebben: eindeloos veel regeltjes en straffen maar zelden ooit een ranger, sheriff of verantwoordelijke die erop toeziet. Hetzelfde met de snelheidsbeperkingen. Ik had de boodschap (staat trouwens ook in alle gidsen) meegekregen dat men daar zeer strikt op was en de mensen zich hier daar heel goed aan hielden. Dit is echter niet (meer) waar. Waar ze kunnen, zoeven ze ver boven de maximumsnelheid langs je heen. Raar toch voor een land waar Law en order zo belangrijk geacht wordt. Maar terug naar Zion NP waar we tot aan een canyon wandelden die je alleen maar doorkon door in het water te stappen. Waar er hagedissen zitten die vleeseters zijn. Waar een ree met een kleintje je recht in de ogen kijkt. Waar er shuttle bussen zijn die om de 8 minuten je brengen naar waar je wil en zo een reductie van 2/3 CO2 bereiken. Waar een bezoekerscentrum is dat op volledige natuurlijke wijze een koelsysteem laat draaien. Waar er urinoirs zijn die geen druppel water meer gebruiken en toch heel fris ruiken. Waar er reuzegrote gele en rode vlinders zijn. Waar de honingvogeltjes aan de nectar zuigen van de reuzebloemen. En waar je langs de rivier naast de eekhoorns rustig kan picknicken in de schaduw van de ratelpopulier. Dat is het land van God (Zion NP). Morgen trekken we terug naar Bryce Canyon voor onze laatste 2 dagen in een NP. Onze cirkel is bijna rond. Het is een beetje vreemd als we nu terugkijken: het lijkt allemaal zo snel gegaan, ook al ligt de Grand Canyon waar alles begon reeds zo ver in ons geheugen (maar in afstand dichtbij, op zo'n 80 mijl. Maar één ding is zeker: we hebben ongelooflijk veel geleerd, gezien, gehoord, geroken en gevoeld. Tot binnenkort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten