Mesa Verde (het groene land) een plaats waar tot in het jaar 1300 duizenden indianen woonden en leefden van jacht en daarna van landbouw. Het was een matriarchaat waarbij de naam van de vrouw bepaalde tot welke clan je behoorde. Het is en was een groen land op een hoogte tussen 2200 meter en 2500 meter dat vol lag van seep waterbronnen die ervoor zorgden dat hier grote en prachtige dorpen werden gebouwd onder de overhangende rotskliffen. Wij hadden het geluk van Cliffpalace samen met een indiaanse ranger te kunnen bezichtigen. Clyde is een Navajo indiaan die op zeer korte tijd ons kon onderdompelen in de levenswijze en visie van de indianen. Hij wist ons te vertellen dat cowboys heel slecht konden zien ( bewijs hiervoor haalde hij uit de westerns waar 100 maal geschoten moet worden vooraleer er een schot raak is:-) Het waren Cowboys die in de late jaren 1800 deze plek ontdekten en dachten dat het een paleis was onder de Cliff. Maar het was een plek waar een 150 à 200 indianen hadden geleefd in harmonie met hun omgeving. Waar ze met hun clan bouwden aan deze dorpen, manden maakten, mais en bonen maalden, juwelen ontwierpen en hun spirituele rites hadden. Hiervoor hadden ze Kiva's met de Sipapu ( een kleine holte in de bodem) die hen verbond met de 1e wereld (onderwereld)de wereld waar alle geesten ( zielen, souls) van alle mensen, dieren, planten en dingen samen leefden in evenwicht. Aan de andere zijde van deze holte was de 2e wereld ( waar al deze zielen een fysieke gestalte aannamen ( sommigen planten, sommigen dieren, anderen dan weer mensen) Het logische gevolg van deze verbondenheid tussen de 2e werelden was dat als de indianen planten of dieren gebruikten om zich te voeden dat ze zich hiervoor dienden te verontschuldigen bij de zielen die in deze vorm in de bovenwereld waren gekomen. Nooit werd er zo teveel aan planten of dieren gedood om het evenwicht niet teveel te verstoren. Het was een cultuur van genoeg en niet van steeds meer. Ze leefden van alles dat de moeder aarde hen gaf.Ze verbouwden het land en verzorgden hun gewassen. Maar dit kon niet zonder de zon, de regen en de lucht (vader) De vader gaf dit aan de moeder en zo kon alles groeien. In dat besef werden wij rondgeleid door deze bijzondere plekken. Als afscheid van Clyde mochten we zeker niet applaudiseren want door te klappen maak je alles kleiner en sla je alles in elkaar. Een stralende glimlach en samen verder zorgen voor moeder aarde was het mooiste wat we hem konden geven voor de kinderen van onze kinderen.
We werden er allemaal stil van en langs de ladder van de junipertree klommen we terug naar onze auto's. De kids begrepen (ook al hadden ze niet alles kunnen verstaan) dat dit een boodschap was voor de toekomst en dat we heel dankbaar mogen zijn dat we in deze natuur hebben mogen genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten