Ngorongoro Conservation Area part 2: Walking with the Masai

De zonsopgang boven de Ngorongoro krater is wondermooi . Je moet er wel voor 6.00u uit je tent geraken maar dat neem je er met plezier bij. Na een fiks ontbijt breken we onze tenten op en gaan we aan de viewpoint op zoek naar Jona de Masai-krijger die ons de volgende 3 dagen op wandelsafari zal nemen doorheen de Great African Rift. Whieeuw wat een hoeveelheid aan spullen heeft hij bij. En met hem, de kok en Eliah (een jongen van 19 die meegaat om het vak te leren).De computers aan de ingang van Ngorongoro werken niet dus moet hij even met een busje naar het hoofdoffice wat verder op. Ondertussen  maken we de jeep klaar om ons naar de Empakai Krater te brengen waar onze wandelsafari van start zal gaan . Het is passen en meten zowel buiten op de jeep als binnen in. We genieten van de buizerds en arenden die voorbij komen en van het kleurenspel op de kraterbodem. Als Jona terug is zijn we weer op weg. Eerst over de kraterwand van Ngorongoro voor wel 20 km en dan de hoogvlakte in waar we tussen de Masaidorpen, hun vee (koeien, geiten, schapen en ezels) rijden en uitkijken over de highlands van Ngorongoro Conservation Area ( tussen de 2000 en 2500 meter) Wanneer na een uurtje rijden we de kraterrand van de Empakai bereiken zien we een glimp van het mooie meer in de diepte. We stoppen aan een smal grasveldje waar we alles uitpakken  en waar onze eerste overnachtingsplaats zal zijn. Na het lunchpakket dalen we met Jona en Eliah de steile kraterwand af. Oeroude ficusbomen groeien hier en hun wortels groeien mee naar de top. Hier wonen eindeloos mooie vogeltjes ( sunbirds) die drinken van de nektar van de vele bloemetjes. Zo ook de vele vlinders en wilde bijen die hier wonen in de holtes van de reuzebomen. Hoe dichter bij de bodem hoe weelderiger de fauna. De vele bushvlinders maken een oorverdovend geluid. En plots valt de begroeiing weg en staan we op 100 meter van het kratermeer. Ook hier mooi, mooier, mooist. Flamingo's snorkelen door het meer. En aan de rand vind je de voetafdrukken van hyena's, bushboks, bavianen en veel meer. Dit is net als alle meren hier in de buurt een zeer zout meer. Ik probeer de flamingo's te fotograferen maar ze lopen even snel weg als ik naar hen toe. Na een rustperiode aan het meer duiken we weer het oerbos in. Hier halen de Masaivrouwen hun medicijnen uit wortels en planten. We klimmen terug naar de kraterrand en onze tentjes die spijtig genoeg net op een mierennest gezet werden. Dus even worden we wat gebeten door de grote en vooral kleine miertjes maar tegen dinnertijd is het ergste leed weer geleden. Ondertussen zijn er ook een 10 tal ezeltjes en 3 hoeders toegekomen die onze en vooral de bagage van de kok en het hele gezelschap (een 12 tal personen: wij 5 en 7 Masai ) zullen moeten vervoeren down de African Rift. We sluiten de avond af aan het kampvuur terwijl de Masai  de nacht zullen bewaken. 'S Ochtends vertellen ze ons dat ze 's nacht een zeer groot luipaard hebben gezien die onze geur had gevolgd. Maar ze hebben hem verjaagd. Na de gebruikelijk toasts, pancakes, eggs, en fruit (hmmm) gaan we op pad langs een vegetatie die gedurende de dag steeds schraler zal worden . In begin stellen we ons nog allerlei luipaarden voor op de takken van de hoge bomen maar al snel wordt het struikgewas lager als we de eerste nederzettingen van de Masai voorbijkomen. Kuddes vee komen ons tegemoet en het woord muzungu is overal te horen. Kinderen  roepen ons toe en stappen met ons mee terwijl het landschap steeds droger wordt en we afdalen tot 2000 meter  aan het dorpje Nayobi. Hier moet Jona ons uitchecken uit de Ngorongoro  Area een bezigheid waar hij wel 2 uur voor nodig heeft terwijl wij overspeold worden door heel wat Masai meisjes en kinderen die hun armbandjes en kettingen willen verkopen. Ik bied wat op en af maar zit duidelijk onder de bodemprijs en het eindigt dan ook met wat frustratie aan de andere kant en een poging om ons een foto van hen te laten nemen tegen betaling. Ondertussen worden we nauwlettend in het oog gehouden door de grootste Afrikaanse  arend die boven onze hoofden zweeft. Eens terug op pad komen we lang de maisvelden van de Masai waar alle vrouwen hard aan het werk zijn om de oogst binnen te halen. Wist je dat de vrouwen hier 80% van alle werk verrichten? De velden zijn 5 jaar geleden moeten verplaatst worden buiten de conservation area voor het natuurbehoud. Het is nu een betere en vruchtbare plaats maar wel een heel eind stappen van het dorp. Langzaam maar zeker verandert de kleur van de bodem in grijze en stoffige aarde. Ook gaat de begroeing over in Acaciabos. Alle bomen zijn beneden zwart en Jona vertelt dat dit en de grijze stoffige aarde een gevolg is van de krateruitbarsting van de Oldonyo Lengai vulkaan. De heilige berg van de Masai die in 2007 zijn laatste grote uitbarsting had en alles met een dikke laag vulkaanasse heeft bedolven. Het leven was in dat gebied eigenlijk onmogelijk . Alle Masai zijn echter naar hun God die woont in deze berg gekomen om hun offers te brengen in de hoop dat hij/zij zou rustig worden.  Nu 9 jaar later is het gebied enigzins aan het herstellen en groeien er weer grassen en struiken waar het Masai vee zich kan aan te goed doen. Onze 2e kamplaats is dan ook op een open plaats in het acaciabos. We slaan er onze tent op en ook onze hangmat. En terwijl de Masai  voor ons een heuse barbecue organiseren maken we met Jona  nog een uitstap naar de viewpoint over de Great African Rift en de Heilige Berg. Op weg naar dit uitzichtpunt  over de het gebied waar de eerste mensen leefden heb ik met Jona een lang gesprek over de niet zo faire behandeling van de Masai door de laatste jaren heen. Vaak zijn zij moeten vertrekken uit het land waar ze dan verbleven. De Serengeti, de Ngorongora krater en ook nu weer het land waar ze verblijven en wij doorwandelen. Steeds wordt hen door de regeringen land, onderwijs en dispensaria en geld beloofd. Ze krijgen dit maar zeer beperkt en moeten altijd hun eigenheid als trekkersvolk en veehouders veranderen. Jona is een lokale poltieke Masai leider en wil dit nu voorkomen voor zijn volk. Steeds meer  Masai studeren nu en proberen als advocaten hun rechten op de gronden waar ze nu verblijven te behouden. De overheid wil nu ook het gebied van de heilige berg en Lake Natron uitroepen tot Conservation Area . Maar het is duidelijk genoeg nu voor de Masai. Jona vertelt ook dat de rregering helemaal niet doet wat ze aan de buitenwereld vertelt. De immense inkomsten voor de Ngorongoro CA vloeien niet voor een groot deel naar hen . Enkel 2% wordt geïnvesteerd in dit volk. Veel stof tot nadenken als we uitkijken over dit immense land en de canyon van de Rift. Op de terugweg langs heel wat vlijmscherpe naaldstruiken ontmoeten we heel wat jonge veehoedertjes ( 4 à10 jaar) die met hun stokken echt wel doormeppen op hun vee. Op de campsite heeft onze kok weer voor een heerlijk maal gezorgd en brandt  het kampvuur volop terwijl we uitkijken over weer een heerlijke sunset. Arne leert Jona kaart splelen ( stronten :-) en er is heel veel leut als de handen over elkaar worden geslagen. Maar we moeten op tijd naar bed want Jona wil morgen al om 5.30u ontbijten en voor sunrise op pad om de hete waandeling down the Rift voor ons alle in de koelte van de ochtend te kunnen doorkomen. Voor dag en dauw gaan we op onze 3e dag met de Masai op stap. Heerlijk in dit ochtendlicht te kunnen uitkijken naar de zon die opkomt boven de Heilige Berg. We dalen nu steil naar beneden over verharde lava en door grijs stof. Jona die al meer dan 2500 keer de zeer moeilijke Heilige Berg heeft beklommen schuift zelf 2 maal uit en wij bieden wat verzorging aan zijn schuifwonden. Hij was ooit een Masai warrior die zich jaarlijks een maand terugtrok in de jungle en daar enkel maar vlees en boomwortels at. Hij vertelt ook over hoe hij dagelijks bloed, melk gemengd met wortels dronk en er van droomde om ooit een leeuw te doden. Verboden en het enigste wilde dier dat een Masai ooit zou doden. Heel veel oude tradities die nu (gelukkig) vervagen maar ook wel horen bij dit volk. Gevraagd naar de rituelen bij de vrouwen krijgen we enkel een lach maar geen verhaal. We doorkruisen de canyon en rusten op een schaduwplek naast een dode schorpioen. Wat een onherbergzaam warm en stoffig gebied waar het volgens ons onmogelijk is om te wonen. In de verte zien we een stofwolk en ja hoor ,het is de jeep van Thomas die ons na heel wat heringepak en wachten op de ezeltjes zal brengen naar de oase van rust en genieten: de Lengai Lodge, waar we na 4 dagen in de natuur en komende vanuit de jungle op 2600 meter door de Great Rift afgedaald zijn naar de vulkaanwoestijn op 1000 meter hoogte  ontvangen worden met een verfrissend handdoekje en een heerlijk gemberdrankje. " Kariboe aan Lake Natron."