Laatste dagen Canada Van de Rocky's over Okanagan Valley en dan verder naar Manning en zo terug naar waar alles begon

Het werd een stormachtige nacht met meerdere onweders. Maar we hadden geluk, Yoho national ¨Park werd gespaard. We braken onze tent op en reden naar Glacier NP en Revelstoke NP. Maar dit werd een regendag zonder grootste uitzichten maar wel ideaal om onze terugtocht naar Vancouver aan te vatten en wat km te vreten die je anders op een mooie dag zou moeten doen. We reden naar het zuiden in de hoop om daar de zon te vinden in het warmste stukje West Canada: De Okanagan valley. Onderweg zagen we vooral omgewaaide bomen en electriciteitsdraden die ze aan het herstellen waren. In Okanagan Valley: er wordt veel over geschreven en gesproken maar ik zou er niet graag verblijven... druk en eigenlijk in vergelijking met de rest van Canada niet mooi. Dus maar verder koersen terug naar het Westen. Richting Manning Provincial Park tussen de eindeloze dennenwouden en hogere bergen. We verwennen ons aan het einde van de dag met een Inn, lekker indisch eten en een hottub :-) De dag erna kamperen we 60 km verderop aan het lightning lake in manning Park. Fris is het er maar de zon breekt volop door en we maken een wandeling tussen bergweiden zalig mooie bloemen en zicht op besneeuwde bergen in Canada en USA. Mooi zalig wandelen en genieten van zuivere berglucht. Het wildlife kruist regelmatig ons pad en we genieten hier volop van onze laatste dag kamperen, met kampvuur, kampvuurspelletjes, marshmellows en de schitterende sterrenhemel met de duidelijk zichtbare melkweg. 

De dag erna beslissen we om verder te rijden naar Vancouver. Een beetje moeilijk om daar logies te vinden op een zaterdag, maar uiteindelijk lukt het toch en kunnen we nog volop genieten van English bay, Stanley park, en downtown Vancouver. 

Vandaag net voor het vertrek naar de luchthaven hebben we nog genoten van de zondagse sfeer van kitsilano district met de vele parken en leuke shops. 

En nu wachten op de luchthaven

Soms moet je gewoon 5 minuten geluk hebben. Of was het 24 uur geluk.

's Ochtends schijnt de zon en wagen we het erop: we gaan proberen Lake O'Hara te bereiken. Voor alle duidelijkheid: Lake O'Hara is een super beschermd stukje natuur in de Rocky Mountains. Je moet er maanden op voorhand voor reserveren om er een permit (toelating) voor te krijgen. Enkele maanden geleden lukte het ons vanuit België niet meer om een toegangsticket te realiseren wegens volledig volgeboekt. Wat betekent volgeboekt? Er mogen per dag in dit gebied maar 225 mensen vertoeven ( personeel, werklui, rangers, wetenschappers,enz inbegrepen) Dus laten we zeggen dat er dagelijks een 100 tal mensen naar dit gebied mogen met een oude schoolbus om daar te kamperen of een dag rond te wandelen. We weten dat de kans heel klein is dat we met z' n 5 er geraken maar je weet maar nooit of er enkelen die reserveerden  niet komen opdagen? Om iets voor 10.00u staan we klaar aan de bushalte van de oude schoolbussen die je 11 km verder brengen naar Lake O'Hara. Eerst doet de verantwoordelijke alsof ze ons niet ziet. Ze lijkt erg streng maar dan vraagt ze toch wat we willen. We vragen beleefd of er nog 5 plaatsen beschikbaar zijn. Ze zegt dat ze niets kan beloven maar zet ons toch als eerste op de wachtlijst. Nu wordt het bang wachten tot 10.30u. En om 10.30u zegt ze "stap maar in" en zitten we als kinderen op hun eerste schoolreis vooraan in een op en neer gaande schoolbus te turen naar de bergen rondom ons. De buschauffeur Calvin brengt ons samen met een 20 tal andere gelukkigen naar Lake O'Hara. Aan de camping stappen de meesten uit en wij mogen nog wat verder mee naar Le Relais (een kleine berghut waar ze befaamde wortelcake verkopen). Hier krijgen we van een jonge dame met dikke wollen muts uitleg over de mooiste trails die we kunnen nemen. En we gaan op pad. Wat kunnen we hierover schrijven? Mooi, mooi ,mooi mooi, Als Gran Paradisio niet in Italië lag, dan verdiende dit gebied zeker deze naam. We zitten nu aan de andere kant van de bergen en gletsjers die we enkele dagen geleden zagen in Lake Louise. Alleen kijken we er nu niet naar, maar lopen we erover, erop. We voelen de sneeuw, ruiken de bergen, aaien de dieren, verdrinken onze blikken in het o zo bergblauwe water van al deze meren. If heaven exist then it must be here.!! Meer dan ooit begrijpen we dat dit gebied en al dergelijke gebieden moeten beschermd worden en we toch zoveel geluk gehad hebben om deze parel van de Rocky Mountains in een schitterende zomerzon te hebben mogen bewonderen. Als we om 18.30u de schoolbus terug naar beneden nemen zijn we vol, vol van geluk ook al zegt Calvin dat we heel hard zullen moeten oppassen want dat er een zeer grote storm aankomt. En ja de volgende uren zal blijken dat hij gelijk heeft maar dat zal de pret niet bederven ;-) want ook hier kan ons geluk niet op!

De Tweeling waterval, de kanten waterval, de lachende waterval, de engelentrap waterval. Yoho of wauw !!

Vandaag verlaten we Banff en de staat Alberta, we tanken ons wagentje nog even vol want de benzine is hier 20 a 30 dollarcent goedkoper dan aan de andere kant van de Rockies in British Columbia. In Lake louise stoppen we nog even voor de beste bakker van de streek en verlaten dan de Wild Rose staat om enkele kilometers verder YOHO national park binnen te rijden. Een park in de schaduw van de 2 grote, Jasper en Banff, maar met zijn 30  toppen boven de 3000  meter hoogte en zijn vele gletsjers die door dezelfde icefields worden gevoed zeker even mooi en veel minder druk. We slaan onze tent op aan de Takkakaw waterval, de op 2 na grootste waterval van Canada (meer dan 254 meter hoog tuimelt het water van de Daly gletsjer hier in het Yoho dal). Het is een walk in campground, dus we mogen weer met de stootkar een kilometertje ons tenthuisje naar boven trekken :-) Oeps er woont al een hele familie grondeekhoorntjes op nummer 29! De Yoho vallei is een mooi dal dat uitnodigt om te verkennen. De wandelpaden zijn fantastisch en onderweg genieten we volop van al wat deze bergen ons schenken, wouden en water in alle vormen, ijs, sneeuw, water en eindeloos veel watervallen de één al hoger en breder dan de andere maar allemaal heel erg indrukwekkend. De lachende waterval schatert het uit en je hebt echt zin om er een douche onder te nemen, de kanten waterval doet je denken aan Brugge en de tweeling waterval vond ik persoonlijk de mooiste tot nu toe. Maar de machtigste, krachtigste is toch echt wel de Takkakaw waterval aan wiens voet we kamperen. Onderweg genieten we ook volop van de pika's en marmotten. Het was weer een mooie dag die we afsluiten met het passende kampvuur. We hopen morgen nog een mooie dag te hebben in Yoho maar ze voorspellen regen en onweer... we zien wel!              

Marble canyon, de paint pots (verfpotten) en de ontmoeting met de wolf vooraleer we onze beverfde gezichten wegspoelen in Radium hotsprings. of gewoon een dagje Kootenay National Park.

Een ochtendlijk onweer heeft onze uitstap naar het nabijgelegen Kootenay Park wat verlaat. Maar tegen 10.30 u stopt het met regenen en gaan we op weg naar het naburige nationaal park. Een park dat in 2003 voor 12% opging in een vuurzee en waar nu een heel nieuw jong woud aan het ontstaan is met boompjes van één meter hoog. Het groeiseizoen is hier immers amper 3 maanden. De sporen van deze reuzebrand zijn zeer goed merkbaar en het grootste gevaar komt hier van omvallende verbrande boomstammen. Onze eerste uitstappost  moeten we overslaan wegens een weggespoelde brug. Maar aan de marble canyon genieten we volop van het geweld van het bergriviertje dat hier een prachtige marmeren canyon heeft uitgesleten. Vanaf deze canyon stappen we dan 3,5 km verder naar de paint pots. Dit zijn rode okerkleurige cones (kegels) waar in de top kleine meertjes ontspringen die de ijzerhoudende mineralen naar buiten stuwen en die op de omgeving en rivier zorgen voor een heel speciale afzetting. Ze werden door de indianen gebruikt om hun tenten de typische okerkleur te geven en later door o.a. Eisenhower gebruikt om de verven van de okerkleur te voorzien. Je hoort hier ook af en toe het gebonk van een voor de indianen zeer groot mythisch dier dat tot nu toe nog nooit door iemand  gezien werd, maar ook door ons werd gehoord!. We beschilderen ons met deze aarde en zette onze stormachtige terugtocht in. (Ja na drie weken intensief samenleven kan het er in onze kudde van 5 soms ook wel eens heftig aan toegaan :-O) Als de storm wat geluwd is, zetten we onze tocht door Kootenay verder en ontmoeten we een ander zeer mythisch dier dat we nog nooit zo dicht bij mochten bewonderen: De Wolf. Maar we sluiten vrede met hem dankzij onze mooi okergekleurde handen en mogen verder van hem/haar om ons te reinigen in de zalig warme radium hotsprings. Op onze terugtocht naar Banff schijnt de avondzon weer volop over de mooie Rocky Mountains en beslissen we een beer te adopteren en mee te brengen naar België? :-)

Johnston canyon en de inktpotten en Banff met zijn lekkere ijsjes en een heerlijk biertje;

Zondag is het rustdag. We slapen lekker uit, genieten van een echt Canadees pannenkoeken ontbijt en maken daarna een uitstap naar de Johnston Canyon met zijn prachtige watervallen. En wat verderop in de vallei de befaamde inktpotten, koudwaterbronnen die mooi gekleurde meertjes maken in een machtig landschap van uit de grond omhooggestuwde bergen. Een leuke tocht waarna we in de jeugdherberg zelf uitgebreid koken en de dag afsluiten met een ijsje van Cows in Banff. Op onze avonduitstap in deze stad waar jaarlijks toch zo'n 3 miljoen bezoekers komen lopen we dit witstaarthertje ook nog even tegen het lijf. Dit gebied is nu eenmaal van de dieren... zalig toch! 

Moraine lake waar je met minstens 4 moet zijn om niet opgegeten te worden door de Grizzly's.

Moraine Lake is in Canada vooral bekend voor zijn mooie blauwe kleur, maar ook van het (oude) 20 dollar biljet waarop de 10 bergtoppen afgebeeld worden die langs dit meer staan te schitteren. Eens de horden toeristen achter gelaten te hebben die met bussen vanuit Banff worden aangevoerd om hier 15' te vertoeven voor een selfie met het meer, moeten we enkel nog de regen trotseren die hier eindelijk zal zorgen voor verkoeling en het blussen van de bosbranden. Het is ook een wandelgebied dat omschreven wordt als zeer gevaarlijk omwille van de Grizzly bear. Niet dat we er ééntje ontmoeten hoor maar peperspray, beerbelletjes en wandelen in groepjes van 4 zijn hier een must anders kom je er gewoon niet in. Allemaal een beetje overdreven om deze speciale plek nog wat aantrekkelijker te maken. Na een 5 tal km naar boven, tot aan de Eiffel lakes en nadat we de 10 toppen hebben kunnen bewonderen, dwingt de ijskoude wind en sneeuwregen op 2200 meter ons terug naar beneden over sneeuwveldjes en dichte bossen. Tijdens de laatste km breekt de zon weer even door en warmen we ons aan haar stralen en dalen zingend de bergheuvel af om de Grizzly's te verjagen met succes. Nu hebben we wel een warme chocolademelk verdienduyrt om nog maar te zwijgen van een heerlijke maaltijd in Banff in Old Spaghetti Factory waar zelfs Arne zijn kaastaart moet meenemen in de hiervoor passende boxjes voor de overschotjes. 

Wandelen van theehuis naar theehuis om te kijken over de vlakte van de zes gletsjers. Of een tocht van meer dan 20 km langs één van de mooiste plekken op deze aarde.

Lake Louise, met Chateau Louise, een luxe hotel voor de meer begoeden van deze wereld. Een gedrocht van een reuze gebouw voor meer dan 2000 hotelgasten die zich dit uitzicht kunnen veroorloven.Maar hiermee is dan ook het enige foutje in dit ongelooflijk prachtig landschap vermeld.  Het is mooi weer, wel een beetje mistig of is dit een gevolg van de bosbranden of enkel een verandering van weer. We genieten samen met 100'n andere toeristen van het prachtige uitzicht over het meer met achter zich de cirque met maar liefst 6 gletsjers en heel wat hoge bergtoppen boven de 3000 meter. Als kleine jongen keek ik ooit mijn ogen uit aan cirque de Gavarnie in de Pyreneën. Nu heb ik hetzelfde gevoel maar als grote jongen van 48 die enkel maar kan kijken met de mond wijd open en genieten van dit beeld. Hier gaan we een tocht maken van 21  km die ons boven de victoria gletsjer zal brengen. Na 500 meter hebben we de drukte en het chateau al achter ons gelaten op weg naar Lake Mirror. Een meertje waar je je kan in spiegelen maar waar ook de big Beehive (bijenkorf) in al zijn glorie pronkt. Een kronkelend pad brengt ons een 20' later bij het mooie theehuis aan Lake Agnes. Vele klimmers genieten hier van een thee en wat lekkere zelfgebakken koekjes. Op onze weg langs dit meertje naar de top van de Big Beehive komen we onze vriendjes de Pika's tegen. Wie kent deze leuke maar met uitsterven bedreigde diertjes nog? Aida en Milan (en wij ook hoor) kijken hun ogen uit als ze voor onze neus voorbijhuppelen. Zalig gewoon. Een steile klim brengt ons daarna op de Bijenkorf, hoog boven dit mooie landschap. Van hieruit steken we door naar de Plain of the six Glaciers. Bergbloemen en welruikende struiken in overvloed, genieten van dit paradijsje op aarde. Wanneer de vegetatie wegvalt en de morenen zichtbaar worden, stijgen we weer naar de cirque toe die op het begin van de dag zover af leek. Kijken, kijken en kijken naar al die witte, grijze, blauwe hoge pracht. We bereiken het 2e theehuis van de dag en smullen er van de lekkere chocoladetaart en de heerlijke thee met als naam thé of the six glaciers. Terwijl de eekhoorntjes en de golden mantel squirel proberen om van onze picknick een graantje mee te snoepen doet de notenkraker zijn best om eten bij elkaar te sprokkelen voor zijn kleintjes. Wij stappen de laatste 2 kilometer naar de ridge die ons boven de Victoria gletsjer brengt met een zicht op de 5 andere en op de mount Aberdeen, mount Victoria en vele andere toppen. Hier hoor je de gletsjers kraken, zie je de ruwe schoonheid van de bergen, een stukje ijstijd dat nu nog bestaat. Je kan met een beetje verbeelding zien hoe Marie Vaux hier 100 jaar geleden samen met haar broers deze gletsjers beklom en verkende en de eerste onderzoeken deed naar het waarom van het steeds maar meer en meer wegsmelten van deze schoonheid. Hier op nog geen 100 km van Columbia Icefield twijfelt niemand er nog aan dat de klimaatopwarming en de menselijke consumptie en levenswijze de grootste bedreiging is voor dit unieke landschap. Je kijkt hier in de Abott pass met op bijna 3000 meter hoogte de gelijknamige berghut; lange tijd de hoogste van Canada en de doorgang naar Yoho national Park. Steeds maar weer omkijkend, dalen we af naar Lake Louise en de plaats waar het deze ochtend startte, naar de plaats waar onze auto op ons wacht die ons met heel veel mooie herrinneringen terugbrengt naar onze Tipitent!