Soms moet je gewoon 5 minuten geluk hebben. Of was het 24 uur geluk.

's Ochtends schijnt de zon en wagen we het erop: we gaan proberen Lake O'Hara te bereiken. Voor alle duidelijkheid: Lake O'Hara is een super beschermd stukje natuur in de Rocky Mountains. Je moet er maanden op voorhand voor reserveren om er een permit (toelating) voor te krijgen. Enkele maanden geleden lukte het ons vanuit België niet meer om een toegangsticket te realiseren wegens volledig volgeboekt. Wat betekent volgeboekt? Er mogen per dag in dit gebied maar 225 mensen vertoeven ( personeel, werklui, rangers, wetenschappers,enz inbegrepen) Dus laten we zeggen dat er dagelijks een 100 tal mensen naar dit gebied mogen met een oude schoolbus om daar te kamperen of een dag rond te wandelen. We weten dat de kans heel klein is dat we met z' n 5 er geraken maar je weet maar nooit of er enkelen die reserveerden  niet komen opdagen? Om iets voor 10.00u staan we klaar aan de bushalte van de oude schoolbussen die je 11 km verder brengen naar Lake O'Hara. Eerst doet de verantwoordelijke alsof ze ons niet ziet. Ze lijkt erg streng maar dan vraagt ze toch wat we willen. We vragen beleefd of er nog 5 plaatsen beschikbaar zijn. Ze zegt dat ze niets kan beloven maar zet ons toch als eerste op de wachtlijst. Nu wordt het bang wachten tot 10.30u. En om 10.30u zegt ze "stap maar in" en zitten we als kinderen op hun eerste schoolreis vooraan in een op en neer gaande schoolbus te turen naar de bergen rondom ons. De buschauffeur Calvin brengt ons samen met een 20 tal andere gelukkigen naar Lake O'Hara. Aan de camping stappen de meesten uit en wij mogen nog wat verder mee naar Le Relais (een kleine berghut waar ze befaamde wortelcake verkopen). Hier krijgen we van een jonge dame met dikke wollen muts uitleg over de mooiste trails die we kunnen nemen. En we gaan op pad. Wat kunnen we hierover schrijven? Mooi, mooi ,mooi mooi, Als Gran Paradisio niet in Italië lag, dan verdiende dit gebied zeker deze naam. We zitten nu aan de andere kant van de bergen en gletsjers die we enkele dagen geleden zagen in Lake Louise. Alleen kijken we er nu niet naar, maar lopen we erover, erop. We voelen de sneeuw, ruiken de bergen, aaien de dieren, verdrinken onze blikken in het o zo bergblauwe water van al deze meren. If heaven exist then it must be here.!! Meer dan ooit begrijpen we dat dit gebied en al dergelijke gebieden moeten beschermd worden en we toch zoveel geluk gehad hebben om deze parel van de Rocky Mountains in een schitterende zomerzon te hebben mogen bewonderen. Als we om 18.30u de schoolbus terug naar beneden nemen zijn we vol, vol van geluk ook al zegt Calvin dat we heel hard zullen moeten oppassen want dat er een zeer grote storm aankomt. En ja de volgende uren zal blijken dat hij gelijk heeft maar dat zal de pret niet bederven ;-) want ook hier kan ons geluk niet op!