2 dagen in het natuurpark Gran Paradiso hebben één van de mooiste stukjes Alpen aan ons geopenbaard. Nu, we hebben er ook echt wel inspanningen voor geleverd, hoor en onze 3 kids verdienen ondertussen zelf de titel van steenbokjes van het jaar.:-).
Gelukkig waren Milans schoenen opgedroogd van een tocht vlotje varen over de bergrivier. Hij wou oversteken over een kolkende bergstroom maar tijdens het uitdoen van zijn schoenen belandde er toch wel al eentje pardoes in de stroom zeker. De koelbloedigheid van zijn vader (ikke dus) zorgde ervoor dat we met een lange dennentak de schoen uit het water konden opvissen nadat hij enkele tientallen meter verder even achter een steen bleef hangen. En nog beter was dat ze niet bevroren waren want zo op 1664 meter hoogte kan het op 2 juli danig vriezen. Onze eerste nacht in onze tipitent was dus berenkoud en we hebben alles uit onze kast (valiezen) moeten halen om ons warm te houden en dit in het warme italië?
Maar het gevolg van dit vriesweer was wel een staalblauwe lucht die ons toeliet om de besneeuwde bergtoppen rondom ons de gehele dag te bewonderen zonder een wolkje aan de lucht. We planden een serieuze wandeling langs de waterval naar de Refugio Vittorio Sella. En dan eventueel een beetje verder naar de col Lauson, een tocht van een 5 tal uurtjes. Aan de Refugio na een 3 tal uurtjes stappen en 1000 meter hoger dan ons vertrekpunt beslissen we om de traversata te maken naar de Refugio Herbetet. Op deze weg op 2600 meter hoogte krijgen we te zien waarvoor we hier kwamen: mooie bergmeertjes, gemsen, bergmarmotten die een robbertje boksen, prachtige bloemenweiden zelfs met edelweiss ( al zag ik er enkel uitgebloeide, hoor) afgronden waar we langs balanceren van wel 1000 meter diep en het geliefkoosde terrein van de steenbokken. 2 kuddes van steenbokken kruisen ons pad. Mooi, mooi, we kijken onze ogen uit en met op de achtergrond de gletsjers van het Gran Paradiso massief kletteren we langs touwen, laddertjes en bruggetjes verder naar Herbetet. Vanaf hier laten we ons als de bergriviertjes vanuit de gletsjers vallen in het dal en na al dat moois komen we na een dagtocht van 9 uur en meer dan 20 km weer aan in Valnontey. Het was zeker de moeite waard maar nu zijn de beentjes en voetjes moe en vallen na een stevige maaltijd de oogjes toe.
De nacht was heel wat warmer en de spieren ook wat strammer als we vandaag een rondtocht aanvatten vanuit het bergdorpje Lillaz. Het weer is niet meer zo helder maar 's ochtens zien we voor ons het massief van de Mont Blanc die zich toont in al zijn Italiaanse pracht. Gisteren zagen we ook nog de Matterhorn, allemaal bergen van boven de 4000 meter die rondom dit gebied hun kracht tonen. Even mooi zijn ook de alpenweiden met wilde bergviooltjes in alle kleuren blauw, de alpenroosjes en de arnica bloemen die hier groeien met miljoenen. Lillaz biedt ons een wandelgebied met wel 100 imposante watervallen.
De tocht omhoog maken we in de voorzien tijd, al ging het soms erg steil omhoog. maar de tocht naar beneden valt (alweer) veel langer uit dan voorzien. Daar moeten we blijkbaar wat rekening mee houden in de Italiaanse optimistische (?)manier van wandeltijden aangeven. We ronden deze mooie dag in de bergen af met onze eerste echte gelati: die ijsjes smaakten!
Met spijt in het hart verlaten we dit mooie gebied. We hebben elkaar wel tientallen keren gezegd dat we hier zeker nog eens terug zullen komen. Een prachtige vallei! Een fijn startpunt voor onze maand door Italië. Nu op naar een volgend nationaal park: Cinque Terre.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten