Serengeti never dies

4 dagen in de grootste beschermde  grasvlakte  ter wereld. We verlaten Wasso om omstreeks 8.00u . Of dat was toch het plan. Een lekke band zorgt voor wat vertraging als we op weg gaan naar de Serengeti. We rijden door een zondags Masai land vol vrolijk geklede mensen op weg naar de markt. Hun vee drijven ze voor zich uit of dragen ze op de brommers met zich mee om op de zondagsmarkt te verkopen. Na 2 uur rijden bereiken we de Kleins Gate: de noordwestelijke toegang tot de endless Plains (Serengeti is het Masaiwoord voor eindeloze vlaktes. We worden er verwelkomd door de kleurrijkste hagedissen van dit gebied (roze dat overgaat in diepblauw) en als de mannetjes even gelopen hebben dan moeten ze altijd door hun voorpootjes een aantal keren buigen (yeh, yeeh, yeh, yeeeeh, yeh). We laden de spullen van de kok en tenten over in de supplycar en zetten onze de tocht verder naar het noorden van de Serengeti op zoek naar de Mara rivier met de oversteek van de Wildebeest (gnoes) Op weg naar het noorden komen we eerst de laatste zebra's en gnoe's tegen op hun weg naar het Noorden, die de achterhoede vormen van de grote trek. 2,5 miljoen dieren: gnoes met hun sterke reukzin, zebra's met hun sterk zicht, en verstand en antilopen met hun scherp gehoor en snelheid. Een jaar lang steeds op trektocht naar het lekkerste en voldoende eten. Op zoek naar de laatste druppels water die hen laten leven . Nu dus op weg naar de Masai Mara in Kenia. Maar op weg daarnaartoe wacht hen naast de vele roofdieren het grootse opstakel: de rivier de Mara die ze moeten oversteken en waar jaarlijks duizenden dieren hun dood tegemoet springen en zwemmen. Maar dat is voor morgen. Eerst moeten wij kleinere riviertjes oversteken met de jeep. En we zijn nog maar goed en wel vertrokken of onze supply car met alle eten, tenten en nodige spulletjes om de volgende dagen ons (wild) kamperen mogelijk te maken rijdt zich hopeloos vast in de modder. Wat we ook proberen met touwen, ijzeren kettingen achter de jeep te spannen, voor en achteruit niets helpt. Hier is iets anders voor nodig: maar de vrachtwagen die onze supply car kan lostrekken is morgen maar beschikbaar Dus alles overladen om de 2 eerste dagen in the wild te kunnen kamperen. Ook Hillary (onze kok) en zijn assistent Eliah moeten mee in de jeep. Helemaal volgeladen zetten we onze weg verder langs duizenden en duizenden gnoes, zebra's, antilopen, giraffen, olifanten, enz. Hoe dichter we bij de Mara komen hoe groter en langer de kuddes gnoes worden.  De karkassen en schedels onderweg geven duidelijk aan dat er heel wat van hen nooit de rivier bereiken. Na een tijdje zijn we ook getuigen van één van de oorzaken: een cheetafamilie heeft net een gnoe onderschept en laat ons getuige zijn van  een bloederig maar voor hen levensnoodzakelijk tafereel. Rond 17.00u komen we aan onze campsite voor 2 nachten.  We staan pal naast de Mara rivier, helemaal alleen. Alleen? Nee onze naaste buren op 50 meter zijn een kudde nijlpaarden die wonen in de Mara rivier en wat nijlkrokodillen die ons bespieden  vanuit het water. Mooi, heel mooi maar toch ook een beetje eng :-). Dit wordt ons basiskamp van waaruit we de oversteek over de Mara zullen proberen te vinden. Het wordt een heel onrustige nacht. Nijlpaarden die over ons terrein wandelen en al grommend op zoek gaan naar hun grasland, hyena's die de gehele nacht lachend communiceren, brullende leeuwen, plotseling hoefgetrappel van gnoes die heel dichtbij naderen en volle blazen die we pas mogen ledigen als de dag weer aanbreekt. Bij het ochtendlicht zien we heel wat hyena's de buurt verlaten, de nijlpaarden liggen weer proestend en grommend in de rivier en de watervogels waaronder de geelgebekte ooievaar vliegen ons  voorbij. Na weer al een heerlijk maal van onze kok verlaten we het kampeerterrein. Op nog geen 200 meter bij ons vandaan ontdekken we de reden van de onrustige nacht. 4 gnoes werden hier deze nacht gedood door  de leeuwen. Nu worden de laatste resten vakkundig opgeruimd door 3 verschillende soorten gieren en de finishing touch is voor de rijzige marabou die tot slot het beendermerg kan verorberen. Enkele uren geleden huppelden deze gnoes nog over de immense grasvlakten en nu schiet er bijna geen restje meer over. Gruwelijk maar ook zo georganiseerd door de natuur dat iedereen van iedereen kan leven. Maar het grootste gevaar ligt achter ons: De Mararivier!

1000'n gnoes troepen samen aan de rand. Ze kijken over het water, ze keren zich om, ze keren zich weer om, ze twijfelen, ze loeien (het klinkt als: "ja we doen het, nee we doen het niet") en dan onder druk van de kudde springt de eerste het stromende water in. Wat dan volgt is echt niet voor gevoelige kijkers. De één na de ander, groot en klein springt in het kolkende water. Zwemmend naar het eilandje in het midden worden er enkelen meegesleurd door de stroming. De meesten bereiken het eiland en verdrummen elkaar naar de volgende sprong in het nog breder gedeelte van de stroom. Éentje raakt er knel tussen de rotsen, een ander breekt zijn poot. En de kudde  volgt en ze springen opnieuw. Zwemmen voor je leven. De kleintjes gaan het snelst maar sommigen wachten te lang op hun moeder en verdwijnen in het kolkende water. Anderen keren terug ook al bereiken ze de overkant omdat hun moeder niet durfde, verdween in de stroming of zich bezeerde. We zijn getuigen van hoe enkele gnoes verdrinken in het kolkende water. Het mag een troost zijn: 99% bereikt de overkant (al dan niet gehavend) Maar 100'n lijken liggen er in de Mara rivier. Ze zijn voer voor de nu heel vette nijlkrokodillen en de 100'n gieren. Tussen al deze karkassen laveren de nijlpaarden op weg naar...?.Niet alle gnoes  durfden de sprong en worden geroepen door de kudde aan de overkant . Anderen zoeken naar hun kind of moeder. Enkele hebben op het eiland of in het water een lange doodstrijd. Ik vind dit gruwelijk en hoopte dat we ze konden redden en noem dit onmenselijk en zeg dat we mensen zo nooit zouden laten sterven. Arne reageert gevat en zegt " oh neen en op de Middelandse zee dan? ". En dan wordt het stil in de jeep. Deze migranten ook al zijn het wildebeest zijn op zoek naar een betere levensomstandigheden aan de overkant . En de overkant zal de gelukzoekers zeker ontvangen met meer en lekkerder eten. Maar langs de stroom ruik je op sommige ogenblikken de geur van de dood . De dood die leven geeft aan duizenden andere dieren. De river who dies in Serengeti that never dies!