Gisterochtend hebben we een een prachtige wandeling gemaakt langs de westelijke kant van de South Rim. De bus bracht ons naar Hermits Rest, een oude herberg langs de Santa Fe spoorlijn, gebouwd door de treinmaatschappij die niet langer wilde dat al zijn passagiers telkens aan een rijke heer moesten betalen om te mogen passeren. We zagen de alligator rots, in rode steen met inderdaad de schubben van een krokodil. We leerden dat de rivier de Colorado daar 1 mijl (1600 m) beneden ons elke dag 8000 ton sedimenten vervoert in zijn weg naar beneden. Deze verhalen hoorden we van een grappige, levendige 'folky grandfather' zoals hij zichzelf voorstelde. We genoten van de bustocht en gaven hem een daverend applaus.
En dan op weg, aanvankelijk langs een geasfalteerd pad waar ook fietsen voorbijkwamen maar daarna langs een grindpad dat ons vlak naast de canyonrand van de ongelofelijke uitzichten deed genieten. Echt prachtig! En terwijl wij vooral het landschap bewonderen zijn onze dierenkijkers bezig de fauna te inventariseren: we zagen een westerngaai (familie van de vlaamse gaai), verschillende kalkoengieren van heel dichtbij, onze favoriete eekhoorns en 2 chipmunks, een bijzondere zwaluw met paarse en groene veren. En Milan dacht eventjes dat een everzwijn hem achtervolgde maar het was een fietskar...We stapten 7,7 km en op het einde werd het wel warmer en werden we dorstiger. Dan maar onze Maswik Lodge opgezocht voor een spagetti en een grote drinkbeker sprite (gemakkelijker te krijgen dan een groot glas water!)
En dan rijden we uit het Nationaal Park op weg naar een tussenstop aan een meer. Nog even boodschappen doen ook, wat toch telkens wat zoekwerk oplevert, bv. lekker brood blijkt nergens te vinden... En dan resten ons nog 2 uurtjes voor zonsondergang (hier om 20u). We komen aan aan het 'meer' wat een jachthaven blijkt te zijn: veel drukte en ongelofelijk heet: bijna 40 graden en men zegt ons dat het niet erg zal afkoelen 's nachts. Dat gaat niet lukken in die tent besluiten we en zoeken een motel op. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want het enige motel daar verwijst ons door naar Bullhead City een beetje verderop. Opnieuw on the road dus in dit echt wel desolate woenstijnlandschap. We blijken aan te komen in een gokstadje. Oh nee, dat zien we helemaal niet zitten en alles blijkt er trouwens volgeboekt, want morgen is het Independence day en de festiviteiten zijn duidelijk al begonnen... We zetten onze tocht voort in de richting die we morgen moeten afleggen. Het landschap wordt er eenzamer op, we belanden op een snelweg waar geen enkele afrit lijkt en onze kaart vertelde ons nochtans dat we wat stadjes zouden passeren. Aida vraagt ons of we er al bijna zijn en ik voel de druk van 3 moee kindjes op de achterbank. We zien een prachtige zonsondergang boven de woestijnbergen en al wat vuurwerk aan de einder en dan... de lichtjes van Las Vegas. We zijn dus duidelijk niet op de goede weg. We beslissen zo snel mogelijk de snelweg te verlaten en gaan op zoek naar een motel. Na wat kamertjes gezien te hebben die meer op een krot lijken en waar toch een prijs voor wordt gevraagd, belanden we in een suite zonder bedden. Er komt wel een bed uit de kast en een zetel zou moeten uitplooien tot nog een bed maar die doet het niet. We krijgen nog wat rolbedden bijgeschoven en om 10u liggen onze kids toch onder zeil, na een auto'maaltijd' van chips en broodjes. We zijn nu duidelijk ingewijd in het roadiebestaan. Een terwijl ik hier even ons verhaal aan jullie doen, plonsen ze alweer vrolijk rond in het kleine zwembadje dat dit motel rijk is. We blijken zelfs ook gratis ontbijt te krijgen seffens: dat valt dus toch wel mee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten