Na een spetterende onweersnacht op de camping Falterona breken we op in de regen en verlaten deze schitterende rustige camping aan de rand van de eindeloze beuken- en eikenbossen. We hebben gisteren beslist om niet naar het noorden van Italië te reizen (de Dolomieten); het zou er al 14 dagen koud en regenachtig weer zijn en wij houden het liever bij temperaturen tussen de 25°C en 30°C. Hoe gaan we het ooit in België terug gewoon worden :-).
En of het een goede keuze was... Umbrië met zijn talloze bergdorpjes ziet er zeer uitnodigend uit in het zonnetje dat we eventjes kwijt waren door dat licht- en klankspel van vorige nacht. We passeren langs Assisi dat ons met zijn witte gebouwen toestraalt vanaf zijn helling. Die Franciscus had dat goed bekeken vanuit zijn kluizenaarsoord.( maar dat hij van de natuur hield dat wisten we al sinds onze wandelingen in Toscane) Waar je ook kijkt, zie je tussen het vele groen, mooie torentjes opduiken en de witroze steen waarmee de gebouwtjes in Umbrië opgetrokken werden. In Preci, een bergdorpje dat ons toelacht vanop de heuvel, zoeken we langs haarspeldbochtjes en een aquaduct (die Romeinen toch) onze nieuwe kampplaats op de helling. Op deze 100% in orde camping krijgen we het nummertje 100. Na wat gemanoeuvreer met ons autootje kunnen we onze natte tent in een mum van tijd weer laten glimmen in de zon. De camping is uitgebouwd vanuit een vroegere boerderij en is befaamd om zijn Italiaanse keuken. Er zou zelfs een kookboekje van de zusters Baldoni uitgegeven zijn met hun vermaarde recepten. En het moet gezegd: het eten is hier overheerlijk. Alles is hier kraakvers. Of het nu de pasta's zijn of de sausen, de kruiden of de pizza's, alles wordt met zorg en de nodige Italiaanse toverkunst ter plaatse bereid. Hun gerechten met de tartufi zijn om duimen en vingers af te likken. De verse ravioli's smelten in je mond en de tiramisu is gewoonweg zalig. Met andere woorden, we zijn weer met ons gat in de boter gevallen en zijn nu al dol op Umbrië.
Oh ja, ik was het nog vergeten: we zijn niet zomaar naar het Zuiden getrokken maar hebben gekozen voor het natuurreservaat van de Monti Sibilini. Een reservaat van 70.000 ha met toppen tot boven de 2400 meter. We zijn nu al bijna ter hoogte van Rome in de laars dat maar 70 kilometer van ons vandaan ligt. Via Norcia een volledig ommuurde stad met een zalige bakkerij rijden we naar de Piano Grande. Het is een uitgestrekte wijdse weide op 1400 meter hoogte. En alleen al voor deze immense weide vol van blauwe ( korenbloemen) rode (klaprozen) en witte, gele ( kamille bloemen) kleuren zou je naar deze plaats moeten komen. Het uitzicht doet je stil worden en dan denk je weer: "wat mooi, dat ik hier met mijn gezin mag picknicken en smullen van al het lekkers dat de Umbrische bakker voor ons heeft klaargemaakt". Na een stevig ontbijt op deze alte piana trekken we de bergschoenen aan en vatten we onze bergtocht aan naar de Monte Vettore het uitzichtpunt van dit reservaat op 2478 meter hoogte. Wat een verschil met het vorige natuurgebied in Toscane. Hier staat op deze hoogte geen boompje meer; enkel maar eindeloze vergezichten. Je kan hier werkelijk kijken van de ene kant van de laars naar de andere. Aida geloofde mij zelfs als ik zei dat ik de hak van Italië kon zien. Spijtig dat je net niet over de andere kam Rome kon zien, al denk ik toch dat ik de Trevifontein zag spuiten. Het is hier echt hooggebergte pur sang met de bergpaadjes en bergbloemen zoals je ze enkel in de echte hoge alpenweiden boven de boomgrens kan terugvinden. Gentianen en de Edelweiss liggen hier te schitteren aan je voeten. Mooi,mooier, mooist ondanks de harde wind en de sterke zon bereiken we de top waar we achter een muurtje van opgestapelde rotsen moeten schuilen om niet van de berg te waaien, maar wel uitkijken over de Adriatische zee die aan onze voeten lijkt te liggen en het Lago di pilati (Volgens mij werd Pilates hier uitgevonden :-). Zalig om hier te wandelen: we wisten gewoonweg 24 uur geleden niet dat dit zo'n mooi gebied was waar je zelfs voor het slapengaan na de gebruikelijke heerlijke gelati kan wegdromen bij het kijken naar de sterren en voor de eerste maal in Italië de melkweg kan zien die je nu al laat genieten van al het moois dat je morgen weer zal zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten