Levend uit de death canyon geraakt

De titel klinkt spannender dan het verhaal. Maar we zijn dus gisteren een mooie bergwandeling gaan maken in de Death Canyon van Grand Teton. De tocht startte langs een hobbelige grindweg, die we -ondanks geen 4x4- toch maar genomen hebben. De weg ging op naar een prachtig meer en algauw werden we weer vergezeld door de kreten van de pika's, de eekhoorntjes, de marmot en chippie de chipmunk, Milans favaoriet. Na wat stijgen en dalen, begon dan de echte klim de canyon in. De beentjes waren nog wat stram van de voorbije dag, maar we gingen toch weer in een mooi tempo 600m omhoog langs een woelig riviertje en aan beide zijden adembenemende rotspartijen en toppen van meer dan 4000 meter hoog. Bovenaan de canyon picknickten we aan de rivier, maar van watergestoei kwam er niets meer in huis want het begon te betrekken. En in een mum van tijd werd het erg donker. Zo snel mogelijk naar beneden dus. Dat was de boodschap. Gelukkig zijn onze berggeiten erg goed in de afdaling. Maar midden in de Death Canyon beleefden ze dus voor de eerste keer ook een echt onweer. Zo tussen die rotsen klettert dat toch net iets harder. Maar het waren 3 kids zonder vrees die dapper afdaalden en en al snel, nog voor we terug het meer bereikten scheen de zon alweer en droogde ons op. Veilig teruggekeerd, dus. En dan wachtte hen natuurlijk nog de bekroning van dit park: hun eed als junior ranger, met een mooie patch met een moose erop als beloning voor het geleverde werk. Die programma's zijn echt wel boeiend en zij en wij leren erdoor heel wat bij, maar het is natuurlijk ook wel wat vertaalwerk. Toen de ranger hoorde welke tochten we hadden gedaan, vond ze dat echt wel knap. Ook ik heb genoten van zover en zo hoog samen met hen de bergen in te kunnen; ze hebben heel wat doorzettingsvermogen (en chocolade en een snoepje op tijd en stond helpen natuurlijk ook :-). En dan komt weer de tijd van afscheid nemen van dit mooie stukje natuur. We rijden naar een hotel in het nabijgelegen Jackson en genieten daar van een verkwikkende douche, een zwembad, een bubbelbad. Daar keken de kids na 10 dagen wildernis toch ook wel naar uit. En, terwijl ik dit schrijf, de laatste 10 minuten van ons verblijf hier, zitten ze alweer te ploeteren in dat zwembad. Straks rijden we naar Jurassic Park om er de fossielen van dino's te gaan bekijken. Hopelijk wordt dat even boeiend als onze andere avonturen. Je hoort nog van ons, alleen weten we niet zeker wanneer we weer verbinding zullen kunnen maken, want we gaan weer kamperen de komende dagen.