15 mijl stappen door het Tetongebergte was een hele klus vandaag, maar meer dan de moeite waard. We nemen 's ochtends de Shuttle boot over Jenny Lake. Dat spaart toch al snel 3 uur stappen en volgen dan de pijltjes naar de Cascade Canyon. Volgens de rangers zitten hier in dit gebied naast de vertrouwde beren :-) ook de Pika ( een heel klein super schattig diertje dat wel iets weg heeft van een Cavia maar wel tot de familie van de konijnen behoort) de Moose ( elanden) en de Wolverine ( een zeer grote wezel). De pijltjes brengen ons toch terug over inspiration point en dat mooie uitzicht nemen we er wel met alle plezier bij. Het is wel een druk pad ( op zondag stappen de amerikanen er lustig op los) dus veel dieren zullen zich wel niet vertonen. Maar de schattige pika met zijn fluitende waarschuwingsroep laat zich al snel bewonderen terwijl hij volop eten aan het hamsteren is.Langs een mooi bergpad stijgen we van 2100 meter naar boven de 2700 meter met steeds een zicht op het mooie, scherpe massief van de TEEWINOT ( de naam die de indianen gaven aan deze bergen, wat wil zeggen, vele toppen). het weer blijft mooi ondanks de voorspelde onweders en wij stappen lustig verder naar het Lake Solitude. Hier hebben we weer zicht op de gletsjers van dit gebergte die zich weerspiegelen in het bergmeer. Ook de geelbuikige marmotten en hun kleintjes laten zich bewonderen evenals een wezel en de lieve Pika's.Iedereen kijkt vol bewondering naar dat meisje van 6 die deze lange tocht heeft gemaakt. Langs wilde akeleien , gentianen en andere prachtige bloemen dalen we weer af in de vallei van de cscade rivier die inderdaad heel veel watervalletjes heeft. Plots in een bocht zien we op de helling een pracht van een mannetjeseland staan die rustig staat te grazen. Hij is groter dan een paard en zijn gewei moet menig vrouwtje voor hem doen smelten. Hij stapt voor ons over het pad naar de rivier waar een vrouwtjeseland ligt te grazen en een stevige zoon laat zien dat hij later ook zo mooi zal worden als zijn papa. Onze dag is weer supergeslaagd na het zien van deze dieren. De beentjes zijn moe maar als we morgen junior ranger willen worden moeten we nog een rangerprogramma volgen. En - hebben wij even geluk - dat gaat toch net over de Pika en de Wolverine, twee bedreigde diersoorten die leven in dit NP en die dreigen uit te sterven ten gevolge van de klimaatopwarming. We krijgen een mini uitleg zoals in 'An inconvenient truth' en dan merken we dat beide dieren nood hebben aan winters met veel sneeuw en zomers die niet te heet zijn en dat is nu net wat er misloopt indien de aarde al met 1,5 °C opwarmt. De Pika kan niet meer verdragen dan 75 ° Fahrenheit om zijn eten te zoeken in de zomer en heeft een dik isolatiedeken van sneeuw nodig in de winter om onder te wonen anders vriest hij dood. De wolverine ( een wezel van 56 cm lang) heeft dan weer heel veel sneeuw nodig waar hij snel over kan lopen maar zijn prooien ( herten en elanden) niet. En hij bouwt ook een soort iglo voor zijn jongen in de sneeuw om ze af te schermen van de wolven en coyotes. Zo zie je maar dat klimaatopwarming ook hier in de USA langzaam maar zeker een zeer belangrijk item wordt en er aan ons (de toeristen) gevraagd wordt om minder met de auto te rijden, meer te recycleren, en geen plastic verpakkingen te kopen. ... Nu begint het kreupelhout toch wel heel hard te kraken zou onze vriend de black bear weer in de buurt zijn???
Geen opmerkingen:
Een reactie posten