Ja hoor we zijn vertrokken, wel met een half uurtje vertraging omdat het iets te druk was op zaventem of moest onze informateur nog eventjes informeren of we ons landje wel uit mochten :-). Wat waren die gezichtjes van Arne, Milan en Aida mooi en nieuwsgierig toen ze keken naar ons vliegtuig en al die mensen die staan te wachten. Milan vroeg ineens of alle mensen in Amerika bruin zijn, nadat hij eventjes had zitten kijken naar onze buurvrouwen die duidelijk ook op weg waren naar de USA ( hun thuisland) En dan werd het wachten eens aan boord naar het ogenblik waarop we zouden opstijgen en toch alle toetsjes proberen en dus ook het calltoetsje? Aha daarom dat de stewardes altijd komt vragen of wij iets nodig hebben :-))). Wegtaxien van de terminal en dan spannend wachten tot we er echt voor zouden gaan. Ronkende motoren, laatste controle van de gordels en daar gaan we sneller en sneller om plotseling te voelen dat we van de grond komen. Twinkelende oogjes en papa het is echt gelijk in dippiedoe ( pretparkje in Nederland). Arne wordt super enthousiast en steekt zelfs even zijn armen in de lucht alsof Brazilië net een doelpunt heeft gemaakt. Snel nemen we hoogte en zien eventjes Mechelen liggen, de Rupel en dan de Schelde met Antwerpen ( eigenlijk is Doel veel beter zichtbaar) in de verte. We stijgen tot 8000 meter en het land onder ons verdwijnt achter de wolken. ( Arne die meeleest corrigeert mij en zegt dat we nu op bijna 11000 meter zijn of moet ik schrijven 36000 feet). Nu het de eerste maal is dat onze kids vliegen is het eventjes afwachten of er geen reiszieken tussenzitten. Neen hoor ook dat verloopt schitterend. We worden al snel verwend met een drankje en pretzels en Aida krijgt al snelcursus Engels want dat is de taal van de stewardessen. Ook het eten is best lekker maar eventjes moet ik toch slikken als ik merk hoeveel afval we hier aan het produceren zijn. Terwijl onze 3 jongelui al snel de toetsen van de DVD bediening hebben ontdekt en Alice in Wonderland bewonderen droom ik weg aan het raampje van het vliegtuig ( ja hoor ook ik zit daar graag) en zie in de verte de bergen van Ijsland ( geen vulkaanuitbarsting te zien hoor!!!). Een uurtje later vliegen we boven Groenland: Enig mooi dat landschap. Bergen en ook ijsbergen in de zee, eindeloze gletsjers en wit zover het oog kan zien. Nu pas besef ik wat een massa sneeuw en ijs er hier aanwezig is. En op dat ijs zie je inderdaad de kleine blauwe puntjes die langzaam maar zeker de voorbode zijn van een wegsmeltende ijskap. Ik neem een aantal fotootjes en voel me als vliegtuigreiziger toch eventjes schuldig voor het verdwijnen van deze wondermooie witte pracht. Meer dan een uurtje vliegen boven dit immense witte land en dan weer de zee over naar Canada en daar zitten we nu te vliegen als ik dit schrijf. Arne naast mij lezend in zijn boek. Milan al voor de 3 maal kijkend naar Alice en Aida doet een poging om te slapen terwijl haar mama al weer volop een boek aan het verslinden is. Nog een uurtje en we landen in Chicago.... ( tegen een snelheid van 800 km/uur met een temperatuur van - 50°C en een totale afstand reeds achter de kiezen van 6010 km)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten